Zaterdag 22 juni. Naar Garda.

Hazeslaapjes.
Om 6 uur zien we de zon opkomen vanaf het dek. En daarna wordt het bewolkt en zien we hem niet meer terug.
Om 7 uur gaan we ontbijten. Je betaalt per item. Dus een Engels ontbijt is voor mij plakjes bacon, spiegeleitje, gekookt ei en worstje.
“Doe mij maar 2 plakjes. Dat is genoeg”, zeg ik wanneer ze er 4 op mijn bord wil doen.
“O, maar je betaalt voor 4”. Ja nou, dat hoef ik niet. Maar Freek wil ook wel dus ze doet alles op 1 bord, wel zo makkelijk. Met de worstjes gaat het hetzelfde.

De boot zal om 10.30 aankomen. Ruim vóór die tijd worden we uit onze hut gebonjourd en staat iedereen met z’n bagage in de hal. De hutten worden dus al schoongemaakt vóór de boot ligt!
We zien Venetië in de verte liggen, wij varen op Fusina.
Ik ga voor geen goud meer met dat gekke liftje, en heb direct bij aankomst al gevraagd waar de trap is. Een deur achter de lift gaat naar het trappenhuis. Die zit op slot.
Die gaat open op het moment dat je naar het autodek mag (moet). Prima.

Dan wordt er omgeroepen dat we naar de auto kunnen. Het trappenhuis stroomt vol, maar het loopt allemaal gesmeerd en bij dek 5 stappen we eruit. O help, waar zijn we? Totaal gedesoriënteerd schiet ik meteen in de stress en denk dat ik nooit m’n auto meer vind!
Maar als je ff nadenkt, en om de vrachtwagens heenkijkt, herken je de caravan van Maarten die naast ons staat.
Voorlopig gaan wij er nog niet af, er moet ruimte worden gemaakt zodat de caravans kunnen draaien. We zetten de Garmin vast aan, zodat we weten hoe we van het terrein af moeten. De bus die na ons kwam, rijdt er achteruit af. Dan zien we Petra. Links, links, rechts, rechts. En zo nog een paar. Het lawaai is oorverdovend. De vrachtwagens hebben hun motoren gestart en de lichten aangezet. Het stinkt. De angst van iedereen is dat ze er achteruit af moeten rijden met de caravan. “Nee joh, ze maken ruimte zodat je kunt draaien”.
Maar helaas geldt dat niet voor Maarten en Marijke. Arme Marijke. Ze staat doodsangsten uit, hoor ik later. Nu zijn wij aan de beurt. Gewoon naar de man kijken, niet in je spiegel, links, rechts, achteruit, en draaien. Gelukkig mogen wij er vooruit af. Heel langzaam, het lukt.

Buitengekomen, regent het! We volgen de mannen in gele regenpakken die de weg wijzen.
En dan gaat het storten!! En waaien. Niet normaal. Bij een tankstation stoppen we. Onder de overkapping. Laten we hier dan maar ff koffiedrinken. Maar er is alleen een kantoortje met een man die alleen Italiaans spreekt. Geen koffie.
Na 5 minuten is het ergste over en volgen we onze route. We weten nog niet precies waarheen we willen maar we zien wel. We gaan ons niet haasten.
Onderweg eten we ergens een salade in een wegrestaurant. Boven de weg. “Heeft u geen koffie?” “Ja, beneden in de bar”. Dat blijkt de winkel te zijn. Waar we weer in de rij staan.

Uiteindelijk landen we op camping Belvedère aan het Gardameer. In Lasize. Overal file, geen zin meer.
Het is 14.30. We kiezen een makkelijk plekje, kunnen we morgen zó weer verder.
De groepsapp wordt gebruikt zodat iedereen vertelt waar ze gebleven zijn. Ko en Arian, net als Jan en Jannie, zijn op camping Natterer See in Oostenrijk. Jemig, die hebben aardig doorgesjeesd. Die willen snel thuis zijn, Ko met z’n zere rug en Jannie met haar gebroken voet…
Iedereen is verder dan wij, het is wel best.

De camping is groot en redelijk lawaaiig, maar het is allemaal wel best. Mooi sanitair, heul veul Nederlanders (zoals overal, zelfs in Albanië).