Zaterdag 18 mei.

Het is prachtig weer. We genieten. Er zijn 2 douches en wat toiletten, maar alles is een verademing vergeleken bij de vorige camping.
Ik verstuur mijn dagboeken, zittend bij de winkel aan het strand. Daar is wifi en stroom (slechte accu).
Henk komt inventariseren wie er belangstelling heeft om morgen met een bus vanaf de camping naar Istanbul te gaan en daar op eigen gelegenheid rond te lopen.
8 uur weg, ± 20 uur thuis. Ja tuurlijk gaan we mee, zoals iedereen.

De camping ligt ongeveer 5 kwartier rijden van het centrum van Istanbul en ligt in Silivri. Het is een langgerekt dorp en wij zitten aan de buitenkant. Er is een kleine supermarkt, de Migros, die je hier in Turkije in alle formaten ziet.
Op weg erheen vragen we iemand die bij z’n auto staat, de weg. Het is een Turk die 50 jaar in Duitsland gewerkt heeft, half jaar daar, half jaar hier. Zijn vrouw komt naar buiten, handen schudden, er worden stoelen aangesleept en we moeten even op de veranda in de schaduw zitten. We kletsen een poosje maar dan willen we toch echt boodschappen doen.
“Als jullie hier weer voorbij komen, moet je koffie komen drinken”.

De winkel heeft alles wat we nodig hebben.

Aan het eind van de middag doen we een drankje bij Marijke en Maarten, die naast ons staan. De anderen gaan allemaal barbecueën, maar wij zijn niet gevraagd. Maarten dus ook niet. Misverstandje. Iemand roept iets, het wordt aan deze en gene doorverteld, maar dus niet aan iedereen. Ik had wel iets horen rondzoemen maar vond het best.
Wij staan helemaal achteraan en niemand tegenover ons, dus dat scheelt ook.
Voortaan zo’n plan op het bord schrijven zodat iedereen het kan lezen.

Iedere nacht en overdag ook minstens 1x horen we het “gejammer” van de oproep tot gebed. Het gaat in het Arabisch, dat de bevolking niet verstaat. Maar ja, ritueel en altijd zo geweest.

En elke nacht horen we de honden blaffen. Het stikt hier van de zwerfhonden en katten.