Maandag 6 mei. Naar Zagreb.

We hebben besloten niet met elkaar te reizen, omdat de route best gemakkelijk is.
We doen op ons gemakkie en rijden als laatsten de camping af.
Het is onderweg 3° en regenachtig/natte sneeuw.
De hoger gelegen dorpjes hebben witte weilanden en daken. Af en toe ligt er langs de kant van de weg ook wat weggeschoven sneeuw.
We suizen door heel wat tunnels, en langzamerhand verdwijnt de sneeuw uit beeld.
Onderweg kijken we bij elke parkeerplaats of we bekenden zien, en dat is dan af en toe ook zo.
We schuiven aan met ons bakkie koffie en Marijke van Maarten heeft er een lekker koekje bij.
Wanneer we tussen de middag stoppen, staat daar ook weer een clubje van ons.
Zij vertrekken even later, en wij blijven in het restaurantje en eten lekker goulash. Zo, vanavond hoef ik niet te koken…

We kregen tijdens het rijden een appje, dus even kijken. O nee, Peter, de man van onze nicht Frieda, is gisteren overleden. 69 jaar. Wij hoorden vlak voor onze vakantie dat hij ziek was en aan het tobben.

We vinden de camping gemakkelijk, (we waren hier een aantal jaren geleden toen we voor het eerst naar Kroatië en Bosnië gingen).
Maar nu is het toiletgebouw gesloten zoals we al wisten. Met het elektrisch valt het mee, we hebben allemaal royaal stroom. Maar zelfs het water moeten we in het motel halen, zo’n 300 meter verderop. De plaatsen zijn verschrikkelijk, allemaal kuilen en hobbels.
Er is duidelijk niet op gerekend dat we zouden komen!!
In het motel gaan we plassen, water halen en meteen maar even internetten. Alles even praktisch bedenken!

Wanneer we een beetje geïnstalleerd zijn, bel ik Frieda.
Ze houdt zich erg flink, het is moeilijk. Een paar jaar geleden (2 jaar) heft Peter na dyaliseren een nieuwe nier gekregen, dus een nieuw leven. En nu dit…

Er gaat een groepje eten in het nabijgelegen restaurant, maar wij hadden al goulash…
De volgende dag horen we dat het eten ook al tegen viel.
We kunnen douchen op 1 kamer!! Met 26 mensen…