Vrijdag 21 juni. Naar de boot.

In het donker staan we op. We gaan wel nog ff lekker douchen. Oeps, de wc trekt niet door. Met enige achterdocht draai ik de douchekraan open…geen water.
Dan maar bij de wasbak een kattenwasje…
Iedereen is om 5.15 klaar. In colonne rijden we de camping af, Petra voorop want die weet de weg. De beveiliging doet het hek voor ons open.

Bij de haven aangekomen stoppen we en staan daar een half uur niet te weten waarom we niet dóór kunnen rijden. We staan nog gewoon op de openbare weg.
En dan eindelijk komt er een beetje schot in de zaak. Zoals we wisten is er uitgebreide controle, alle papieren worden gecheckt en er wordt in de caravan gekeken. In de kledingkast en de badruimte.
Dan rijden we het enorme terrein op. Waar is Petra gebleven? O daar in de verte, je hebt hier geen idee waar je heen moet. Er liggen geen schepen waarvan je denkt: “Dat is de mijne”.
We blijven daarom even staan tot degene achter ons kan zien waar wij heen rijden.
We zijn vroeg genoeg en zo goed als de eersten op de kade.

We horen dat de boot om 8.10 zal aankomen. O, dan vertrekken we dus niet om 7.30.
Uiteindelijk hebben we 3 uur vertraging! We hangen wat rond, pakken de krukjes en ik ga oploskoffie maken. Henk lust ook wel een bakkie. Met het waterketeltje dat er altijd is van vroeger. Geen stroom dus geen waterkoker. Later eten we onze yoghurt met muesli.
We zien een boot arriveren maar van een andere maatschappij. Die laadt alleen maar uit.
Daarna volgt een boot van onze maatschappij Anek, maar die gaat heel ergens anders liggen en vaart later weer weg. Het is de boot naar Korfu.

In de tijd dat wij op de kade staan worden 7 vluchtelingen opgepakt!

Eindelijk, eindelijk arriveert onze boot. Het is een stressig gebeuren. We zijn allemaal wat zenuwachtig hoe het allemaal gaat. Wij hebben het al eens beleefd maar toch.
De bemanning is super gestresst, zal wel door de vertraging komen. Er wordt geschreeuwd, ze zijn horkerig.
De kade staat intussen vol met auto’s, caravans en campers, vrachtwagens en een enkele bus.

En hoewel we als club als eersten in de rij staan, wordt daar niet naar gekeken. De mannen hebben natuurlijk een schema. Uiteindelijk komen Maarten en wij als één van de laatste voertuigen aan boord. We moeten hóóg naar boven over een antislip ribbel ondergrond. Wééhh….maar het lukt weer. De man die wil dat we op de plek gaan staan waar hij wil, schreeuwt: “links, links, rechts, rechts”. De vrachtwagens denderen nog, het is smoorheet, ik ga even verkeerd, hij gooit uit wanhoop z’n armen in de lucht. Even achteruit, draaien aan dat stuur, we staan! Met onze neus tegen de neus van een enorme vrachtwagen!
Dit kost een half jaar van je leven volgens mij.
Dan worden we in een liftje gepropt en gaan we ergens heen. Naar beneden, o, dit is niet goed, iemand beneden heeft de lift daarheen gehaald. Maar hij kan er niet meer bij dus we gaan weer naar boven.
Eenmaal boven is er een balie, we laten onze tickets zien en daar staan de hut nummers op.
Eén trap naar boven, daar is de gang. De hut ziet er keurig uit, eigen sanitair. Schoon. Maar geen raam. Het is alsof ik in een doos binnenstap. Ik hou daar niet van, zachtjes gezegd. We zitten naast Petra.

We varen om 9.30. De boot vaart 38 km. per uur, ziet iemand op Here we go.
De hele dag is het rondhangen, wat drinken, eten, we hebben wifi gekocht zodat we op onze tablet kunnen. En lezen op de e-books. En natuurlijk kletsen met de mensen van de groep, die je steeds weer tegenkomt.
In de hal is een balie de hele dag en avond bemand. Ik vind het klasse. Het personeel is ook vriendelijk en behulpzaam, wat een verschil met de “sjorders”.
Dan gaan we naar bed. Het leeslampje blijft aan, want ik ga niet in een donker hol liggen!