Donderdag 30 mei.

Ik ben er al vroeg bij met de was. 2 machines, (ze vallen nog net niet uit elkaar en kunnen niet verder dan 800 toeren centrifugeren), hierna hangt alles aan diverse lijnen en is binnen de kortste keren droog.
Tussen de middag eten we bij de campingbar aan het strand. Heerlijk, zon en een windje, uitzicht op de sprankelende golven.
Hierna gaan we lekker zwemmen, en lezen op de strandstoelen met parasol. Die hier gratis zijn voor de campinggasten.

Op de camping deelt Henk een A4 uit, waarop hij een voorstel doet over de route die we van Skopje naar Shkodér moeten afleggen. Hij vindt de rit te lang, dus wil hij óf Shkodér helemaal schrappen en langer op andere campings blijven, óf een andere volgorde aanhouden.
We zullen dit om 17 uur bespreken, maar uiteraard kruipt iedereen al bij elkaar met kaarten en ideeën en meningen. Tenslotte moet je wel weten waar je het over hebt straks.
Via Michelin geeft een prima alternatieve route aan, zonder helling van 20% ,wel 5,5 uur rijden of zo maar dat had iedereen in het reisboek kunnen zien. Helaas, niet iedereen heeft zo goed gekeken!
Dat wordt dan nog fijn, want ik heb al gezien dat we van Berat naar Igoumenitsa (onze laatste camping) 6,75 uur moeten rijden. Dat wordt met de stops dus gewoon een hele dag.

Bálen!!!! Om 17 uur zitten we allemaal in de kring. En dan zegt Henk dat hij stopt. Geen coördinator meer! Iedereen is verbijsterd. Henk voelt zich door iedereen niet serieus genomen, en dat we allemaal in groepjes over zijn voorstel hebben gesproken voelt hij als achterbaks. De man heeft eindeloos lange tenen! Dit is de druppel voor hem.
Hij vertelt dat er vóór de reis begon een wijziging per mail is verstuurd aan allerlei mensen, en hij stond onderaan. Dat hoort niet, de coördinator hoort als eerste genoemd te worden!
We kunnen praten als Brugman, er wordt gezegd dat we het nú toch in de grote groep zouden bespreken maar helaas.
Natuurlijk zijn er een paar mensen die het voor Henk opnemen, maar in mijn ogen kan je dit gewoon niet maken. Nooit!

We gaan naar onze plek terug en nemen en drankje voor de schrik. Dan komt Arian, die vreselijk baalt. “Neem een drankje”. Er zit na verloop van tijd een heel groepje.
Wat nu, er moet toch iemand komen die als aanspreekpunt fungeert. We laten het bezinken en wachten tot zaterdag Maarten en Marijke arriveren. Maarten is oudgediende en kan ons weer op de rit zetten. Henk heeft gezegd dat hij en Truus tot Skopje meereizen en dan alleen verder gaan. Ze zouden toch al niet met de boot mee gaan maar over land terug.
Voor mij mag ie meteen wel weg.