Woensdag 19 juni. Naar Igoumenitsa.

Om 4.45 staan we op! Klaarwakker. Om precies 6 uur rijden we weg. Hans en Els voorop.
We hebben weer een walkie-talkie, maar het zal blijken dat die niet goed werkt.
Bij Fier geeft onze Garmin rechtdoor aan, maar Hans heeft geen caravan-navigatie en gaat dwars door de stad. Wanneer wij roepen dat het zo niet moet, zegt hij: “Komt goed”. En na een hoop gedoe is dat ook zo. Half uur verloren..
Het is weer een prachtige rit, maar niet overal is de weg even goed! Richting Gijrokaster is het dramatisch! Ze zijn daar met de weg bezig en we rijden een kilometer in de eerste versnelling, en dan nog is het afschuwelijk hobbel-de-bobbel en om de kuilen heen. Dan is er weer asfalt en roept Hans iets. Freek zegt iets terug en we rijden verder. Maar…we zien ze nergens meer. Eerst rijden we harder omdat we ze in moeten halen, maar Hans is geen harde rijder, dus op een gegeven moment zetten we het spul langs de kant. De walkie-talkie is allang buiten bereik! We bedenken dat we een half uur zullen wachten en dan maar alleen verder rijden. Maar kijk…na 5 minuten komt Hans aanrijden! Die had door de talkie gezegd dat ze gingen tanken en stoppen, dus ergens links bovenaan de weg stond hij en zag ons voorbij rijden. Gelukkig, we zijn weer samen.
We drinken koffie in een leuk tentje onderweg, en dan weer verder. Het wordt een lange dag…maar dat weten we.
Vóór Igoumenitsa rijdt Hans opeens een soort zandpad naar boven in. Wij erachteraan. Maar gelukkig heeft ie door dat het niet goed gaat en we kunnen keren. Nu rijden wij maar es voorop.
We vinden de camping gemakkelijk. Het is nu weer een uur later, dus 15 uur. Pal aan zee, maar het is er een zooitje. Het lijkt op een groot zigeunerkamp. De dame in de receptie zegt dat we het best achterin achter de tennisbaan kunnen gaan staan, daar is het rustig. De hekken van de tennisbaan staan er nog wel, daar is het aan te herkennen! Er is inderdaad ruimte, er staan wat Engelsen achteraan tegen het hek, maar we passen er bij. Wanneer we een plekje hebben uitgezocht en de pootjes uitgedraaid, komt er een Engelsman naar ons toe.
“Wij gaan donderdagavond met de ferry, we moeten er met onze campers wel uitkunnen”.
Oeps, we komen met een groep.
“Kunnen jullie je 3 campers dan misschien naar voren plaatsen, zodat je zó kunt wegrijden?”
Nee, daar valt niet over te praten!! Gloeiende gloeiende…
Hans blijft rustig en probeert tot 3x toe een gesprek aan te gaan. En dan is er een Engelse die iets tegen de man zegt. En nog iemand. Uiteindelijk worden de campers verplaatst.

Nummertjes trekken gaan we niet doen, de mannen maken een plan. Els en ik pakken een stoel en flesje water en gaan om 16 uur bij de receptie zitten om de mensen op te vangen.
Freek heeft de bordjes opgehangen. Vanaf 16.30 welkom.
Terwijl we lopen komt Maarten al aangereden. Te vroeg, dat was niet de afspraak. En juist Maarten, als bestuurslid en oudgediende, moet dat weten.” Ach ja, we dachten…”

Dan komt er bericht dat Jan en Marion, die met Petra en Henk rijden, een aanrijdinkje hebben vlakbij. Waar Petra met haar 2.50 brede Kabe de bocht kon nemen, is dat Jan nét niet gelukt. Klein autootje stond op de hoek. Jan geen schade, autootje ws ook niet maar heeft wél oude verf (andere kleur) op die plek. Politie erbij, o, dit is de strandpolitie, nee, moet andere politie komen. Enz. Uiteindelijk is iedereen gearriveerd en staan we kriskras hutje mutje. De stroom….er zijn maar een paar aansluitpunten. We hebben bij de receptie gezegd dat we meer stroom moeten, en er worden heel lange snoeren gebruikt om van verder weg stroom te kunnen pakken. Wij hebben onze haspel in gebruik waar Hans en nog iemand op zit.
Wanneer Maarten naar zijn snoer gevraagd wordt, vindt hij dat de camping daar voor hoort te zorgen. Regeltjes! En hij gebruikt het alleen voor zichzelf.
Jaja, op zo’n lange reis leer je de mensen kennen.

’s Avonds eten we met elkaar in het prima restaurant.