Zondag 19 mei.

We vertrekken pünktlich om 8 uur met de bus naar Istanbul. Hij is niet zo groot, ± 26 zitplaatsen. Mooi voor ons, de hele groep gaat mee, 24 personen.
We hebben met Jannie en Jan afgesproken dat we met z’n 4en gaan.
Het is weer prachtig weer, de stad hang werkelijk vól met vlaggen en het is waanzinnig druk!
Heel veel families, heel veel zwarte gewaden met sluiers/hoofddoeken. Ook heel veel vrouwen in westerse (lees: normale) kleding. Meest jongeren.
En de mannen….lekker in een luchtige bloes!

Istanbul is een enorme stad, met ongeveer 11 miljoen inwoners. Verdeeld door de Bosporus is er een klein Europees deel, en de rest is Aziatisch.
Alle highlights zitten in het Europese deel.
Later horen we dat het vandaag een feestdag is, 100 jaar bestaan van de staat. Oooh, vandaar de drukte en al die vlaggen….
We gaan gewoon een beetje indruk opdoen vandaag, want dinsdag heeft Hans een tour met een gids geregeld.

Wanneer we worden afgezet gaan we eerst aan de koffie.
Zwarte koffie heet hier Nescafé. De Turkse gaan we niet aan beginnen…
We doen er lekker baklava bij, kan het schelen.
Hierna belanden we in de bazaar, heel veel smalle straatjes, volgepropt met heel veel van hetzelfde. Maar leuk! Jannie ziet een paar leuke viskrukjes, voor de kleinkinderen, en de verkoper zegt dat ze 100 kg. kunnen dragen. Maar we gaan er niet de hele dag mee sjouwen dus later….en dan zijn we ze natuurlijk alsnog vergeten!

Ik zie een leuke ring, maar vind hem te duur. Het is in een winkel van een Syriër die gevlucht is. Ik wil afdingen, maar de man zegt dat het hier niet de bazaar is en dus doet hij er wel iets af maar het blijft nog altijd 30 euro. Heb ik hem nodig? Nee, natuurlijk niet.
Freek is doorgelopen, de slimmerik, en ik heb geen lira’s en laat het erbij.
Later heb ik wel een beetje spijt, maar ok.
De stalletjes liggen vól met Turkse heerlijkheden, meestal zoet. O, wat een verleiding.
We zien iets voor Wennie, die voor ons huis zorgt, dus dat slepen we dan toch maar mee.

Wennie, ik hoop dat je van zoetigheid houdt!

We lopen langs een winkel waar een lange rij mensen voor staat. Binnen zijn een stuk of 4 jongens aan het inpakken. Het is een koffiezaak! Later horen we van de gids (dinsdag) dat dit de bekendste koffiezaak van Istanbul is,( en blijkbaar dus goeie koffie).

Dan lopen we een overdekt gedeelte in, door een poortje met bewaking en een politie agent met een wapen. Lekker dan, o ja, Istanbul.
Hier zijn het geen kramen maar winkels met een uitstalling. Prachtig uitgestalde kruiden, hoog opgetast. Het ruikt heerlijk. Rozeknopjes etc, maar ook kerrie, peper en noem maar op.
We eten in een straatje heerlijke kippepootjes, de sla laten we liggen want…waarin gewassen? Ik durf nix meer te eten waar ik niet van weet of het vertrouwd is.
Jannie gaat winkeltje in, winkeltje uit, wij lopen er meer langs.
We gaan de bekende blauwe moskee bezoeken. Hij dankt zijn naam aan de vele blauwe tegels waarmee hij binnen versierd is.
Wanneer ik op de hoofdingang afloop, word ik geroepen. We moeten ernaast de ingang voor de toeristen gebruiken. Ook al goed, schoenen uit, sjaal om het hoofd.
Bij binnenkomst zitten er links en rechts vrouwen achter een houten hekwerk, daarna is de hele ruimte voor de mannen. Ook hier is het druk. De moskee wordt gerenoveerd, en we zien nix van de blauwe tegels. Ja, de pilaren, maar dat is plakplastic! Ik heb het al snel gezien, en de anderen ook. Zo’n mannenbolwerk, ik voel me daar niet prettig.

Aan de overkant gaan we iets drinken, getsie, er is nergens plaats op het terras, dan maar binnen. Koffie met iets lekkers. Maar Jannie let op en even later ziet ze buiten een lege tafel. Heerlijk in de schaduw met een windje.

Hierna kunnen we weer verder. We lopen naar de Galata brug, waar Henk wil vissen.
We gaan onder de weg door, waanzinnig wat een mensenmassa zich hierdoorheen perst, en ook nog allerlei verkopers aan de zijkanten.
Maar we overleven het en belanden op de brug. Hier heb je een mooi uitzicht over het water. Er staan heel veel mensen te vissen. We gaan de trap af en hier zijn allerlei restaurantjes. Het lijkt een beetje op de dubbele brug in Porto. Maar dit is boven een voetgangersbrug en beneden horeca.
We zien iemand die een grote glazen kolom met een kraantje bij zich heeft staan.
2,5 liter bier!!
We zakken neer en nemen een drankje. Alcoholvrij, staat erboven. Bij mij zit er Blue Curaçao in. Freek heeft één of ander héél flauw drankje met melk of zoiets.

Op ons gemakje lopen we verder en besluiten dat we iets gaan eten in het zaakje waar we vanmorgen koffie hebben gedronken. Daar is de bushalte ook tegenover en zo houden we alles mooi in de gaten.
We zitten boven bij het open raam ( het is nog steeds smoorheet) en we eten heerlijke kebab. Vlees in een pannenkoekje gerold, 2 stuks.
En o jeetje, nemen we nog een toetje? We zien nog niemand bij de halte, dus vooruit. We wijzen iets aan. Het is bijna net zo bekend als baklava, en zo mogelijk nog machtiger. Maar wel lekker.

En kijk, nu verschijnen er bekenden bij de bushalte. We rekenen weer een schijntje af (altijd met fooi, 5-10 procent is hier gebruik, nog nix) en lopen naar de bus die weer mooi op tijd verschijnt.

Rond 20.15 uur zijn we op de camping en heeft zich een Nederlandse camper tegen ons handdoekenrekje genesteld.