Woensdag 5 juni.

We worden wakker met regen! O nee hè, toch niet vandaag…
Maar vóór we vertrekken is het alweer droog. Gelukkig.
De taxi’s zijn stipt op tijd, evenals de groepsleden. De auto’s zijn niet groot, iedereen wordt er in gepropt, behalve de mazzelaars die voorin kunnen zitten.
De chauffeurs scheuren als een gek, een telefoon aannemen moet ook kunnen.
We horen van anderen dat ze bijna een frontale botsing hadden. Maar iedereen komt heelhuids in het centrum aan. We hebben met de gids afgesproken bij Hotel Holiday Inn.
En daar is hij,Nebojsha Kjamilov. Zeg maar Nebo…Ik schat hem rond de 40. Hij blijkt echt héél veel van de stad te weten. We zijn erg tevreden over hem.
We overleggen even over de koffiepauze die we natuurlijk willen en dan gaan we op pad. Skopje barst van de beelden, heel groot, soms mooi, soms wanstaltig. En pas sinds 2014 staan die dingen er. De toenmalige regering wilde de stad op de kaart zetten of zoiets.
Er zijn prachtige gebouwen, afgewisseld met afbraakzooi. Alles staat door elkaar heen.
Veel bruggen over de rivier, die te ondiep is om over te varen.
We zien de oude muur van de vesting die er was, allerlei musea en dan gaan we naar de bazaar.
Ja, dat is wel ff iets anders dan gisteren! Overal mensen, alles is open, heel veel toeristisch spul, heel veel zilver-en goudwinkels( sieraden).
We lopen en lopen en eindelijk rond 13 uur drinken we koffie.
De tour duurt tot 14 uur, maar de gids wil wel door tot 15 uur. Dus lopen we allemaal nog mee tot het centrale plein en daar blijft een kleine groep bij de gids en de rest gaat z’n eigen weg. Wij ook. We gaan met 8 man eerst maar es eten. Lékker, een grooote burger gevuld met bacon, champignons en kaas. Met friet. 2 drankjes erbij, totaal € 7,50.

Hierna gaan we met z’n 2en naar het Macedonisch museum van de strijd. Ik dacht dat er iets over de laatste balkanoorlog zou zijn, maar het gaat over de vrijheidsstrijd van Macedonië.
Heel veel grote schilderijen van legers en slachtoffers, heel veel figuren in uniform (zeg maar wassen beelden, hoe noem je dat, geen etelagepoppen). Overal namen en geboorte-en overlijdensdata bij. Alles ademt de strijd, ik word er een beetje niet goed van. Het eindigt bij 1945 en dan gaan we snel weer naar buiten.

Op weg naar de taxi standplaats eten we nog een ijsje, en dan maar es kijken hoe dat gaat. We spreken iemand aan, die wil ons wel rijden. “Hoe duur?” “Ik heb een meter”.
“Ik wil een vaste prijs. 6 euro?” “Ok”.
Geregeld. We laten ons prinsheerlijk op de achterbank zakken. De chauffeur rijdt snel maar rustig, het is ongeveer een kwartier. Hij vraagt netjes of we de airco aan willen. Ja graag.
Hij maakt een praatje met ons en dan zijn we er al. M’n voeten vallen er bijna af.
Iedereen van de groep vond deze dag een succes, en ze bedanken ons voor het regelen van de gids.

’s Avonds weer muziek uit het restaurant. We raken er aan gewend haha.