Dinsdag 14 mei. Naar Edirne.

Van de ANWB mag Gerard absoluut niet reizen, hij moet naar een ziekenhuis en Marijke in een hotel. Maar alles is nog heel onduidelijk, dus Henk en Truus, die samen rijden met Marion en Jan, blijven op de camping tot ze zeker weten dat alles geregeld is.
Wij gaan naar camping Omür in Edirne, Turkije.
We rijden voorop, richting Plovdiv (iedereen zegt Plofkip) en dan richting Edirne.
Maarten en Marijke hebben een walkie talkie, dat is handig.
Tot Plovdiv gaat het goed, dan stelt Freek Edirne in, maar we voegen dat toe als laatste stop. Is nog ff wennen met een nieuwe Garmin. Dus worden we dwars door de stad geleid!
Marijke vraagt of we wel goed gaan, maar dan hebben we de kinderkopjes, verkeerslichten en meer van die ellende, al gehad.
“Maarten, rijd jij maar voorop”. En zo gebeurt. We snappen al snel waarom het fout is gegaan, goeie leer…Maar waardeloos voor onze achterrijders, die er geen punt van maken gelukkig.

Dan komen we bij de grens….we moeten stoppen, er zegt een mijnheer iets over vignetcontrole maar dat moeten we nog kopen. Hij zegt dat we even moeten wachten, z’n collega staat aan de kant achterin z’n auto te rommelen en dan is het goed en kunnen we verder. Het was dus van de Bulgaren, die controleerden of we wel aan de vereisten van ons Bulgaarse vignet hadden voldaan. Kees en Carla waren een dag te laat en moesten 35 euro betalen!
Volgende stop op 100 meter…de Bulgaarse grens. Het gaat allemaal heel langzaam. Mens, we gaan er toch uit, laat ons door!
Eindelijk, op 300 meter, de Turkse grens. Geduld is toch zó’n prachtige eigenschap als je die bezit tenminste haha. Wachten, paspoort en alle auto-en caravanpapieren controleren, wachten, wat dóen ze toch allemaal in dat hokje? Stempels, en eindelijk, eindelijk, aansluiten in de rij voor het volgende hokje.
Het zelfde verhaal…..gggrrrr, je moet wel héél graag dit land in willen. Wanneer we aan de beurt zijn, zitten er 2 dames. De ene kijkt me stom aan, ik kijk stom terug want ik weet niet wat ze wil. Het is een stagiaire, denken we, want de dame achter haar zegt iets over de autopapieren. Dan moet natuurlijk door de ene dame aan de andere uitgelegd worden wat ze allemaal doet….zucht. Ik houd mijn gezicht maar in de plooi.

Hierna zijn we er bijna. We hebben gezien dat er nog controle van de caravan volgt. We komen bij de 2 mannen die ongeïnteresseerd op hun stoel zitten en niet reageren als ik aan kom rijden. Dus…ik rijd heel zachtjes door. Haha, dat is dus niet de bedoeling. Ik hoor iets roepen en moet een meter terugrijden! Freek stapt uit, er gaat er eentje in de caravan, kijkt in een paar kastjes! En dan kunnen we eindelijk verder.
Het heeft ons ruim een uur gekost!
Even verderop staat Maarten te wachten. Die heeft gevraagd waar we ons elektronisch tolvignet kunnen kopen. Bij het benzinestation. Wanneer we daar komen, zijn de vignetten op. 20 km. verderop zijn ze te koop.
Trala, we hebben geen haast, karren maar weer. Klein stukje verder, groot bord met “Vignetten”. En ja hoor, daar lukt het. Maar niet de 17 euro die gezegd was, maar 25. En geen bonnetje hè? En we zouden ons telefoonnummer moeten geven, zodat je, wanneer je door de tol gaat, een sms krijgt met je saldo. Nee hoor, dat is alleen voor de Turken.
Je moet zachtjes door de tol rijden, dan springt het licht op groen en kun je dóór.
We zullen het wel beleven.
Hèhè, nu op naar de camping.

Wat kan ik zeggen over camping Grand Omür…..Eén drama.
Op internet en ook op het bord bij de ingang staat: Alle voorzieningen aanwezig, bar, bistro, zwembad.
Er is he-le-maal nix niet!! De camping is van een slonzige dame die goed Duits spreekt.
Ze had ons niet verwacht! Het gras staat kniehoog, het toiletgebouw is uit de Romeinse tijd en daarna ook nooit meer onderhouden (mijn woorden), de douches, voor zover ze het doen, geven koud water. Er is geen wifi. Alles ziet er vervallen uit en is dat ook.
Er is een groot zwembadcomplex bij, helemaal vervallen.
Wanneer Jan daar loopt met z’n hond, mag dat niet want “dan waaien er haren in het zwembad”.
Pluspunt: We staan gezellig in een cirkel.
Iedereen wil hier zo snel mogelijk weer weg, maar de planning is 4 nachten.

Hans heeft Turkije in z’n telefoonbundel en krijgt een appje van Henk dat het allemaal heel moeizaam gaat met de ANWB en dat ze woensdag naar de camping komen.
Dus hopen we stiekem dat we donderdag hier weg kunnen.