Vrijdag 24 mei. Naar Alexandroupoli.

In de strómende regen breken we ons kamp op. Heerlijk, dat lange gras. Alles is veranderd in modder en klei! We helpen elkaar om weg te komen, Jan en Marion slippen door en worden door veel mannen erdoorheen geduwd. En dan nóg es op de zandweg, dat nu een blubberweg geworden is.
Nu is het fijn dat we met elkaar zijn. Rond 10.30 rijden we en…breekt de zon door! Tuurlijk!!
De reis zal ongeveer 3,5 uur duren. Zo’n beetje één lange weg, en…goed wegdek.

Ik heb op de ANWB routekaart gelezen dat we een drukke grensovergang hebben, dus we zijn voorbereid, en hebben de vorige overgang van Bulgarije naar Turkije nog vers in ons geheugen! Maar het gaat verbazend vlot, met vriendelijke mensen…
Tussen de Turkse en Griekse grens is een stukje heen-en-weer-weg (is dat dan 2-baansweg?) met een doorgetrokken streep. We staan achter een lange rij vrachtwagens en stoppen. Maar achter ons komt een Griek die de hele rij voorbij sjeest. Wij weten niet goed wat te doen, want als je daar rijdt en er komt een tegenligger…
Er staat halverwege een chauffeur te wenken dat we kunnen komen…we doen het maar want anders staan we hier over een paar uur nog.
Ik maak een gangetje, Freek zegt: ”rustig, rustig” zoals wel vaker maar ik wil daar weg zijn vóór er iets aankomt. En dat lukt nét. Pffft.

En dan zijn we in Griekenland. Geen best wegdek, dat valt tegen haha. We zien weer rijen en rijen vrachtwagens die Turkije in willen. De Garmin wijst ons perfect de weg, wel door een dorpje en over een bergweg, maar uiteindelijk komen we toch op de autoweg.
We vinden de municipal camping aan het strand. Mariet en Carla wachten ons al op, we zijn de eersten! Zij zijn net aangekomen. We trekken een lootje voor onze plaats en Andries gaat voor ons uit.
Mooi plekje, omringd door heggen die ruiken naar wasbloemen! Alleen moeten de auto’s er ook op, dat gaat net. Later blijkt dat we tentplekken hebben gekregen! Dichter bij het strand zijn heel grote overdekte plekken voor caravans, met een betonnen ondergrond.

Langzamerhand komen alle groepsleden binnen, Maarten en Marten hebben controle gehad van de caravan, en Andries (met z’n grote camper) is binnenstebuiten gekeerd. Door de scan en weet ik wat allemaal. Wel vervelend, want zij zijn de kwartiermakers en willen zo snel mogelijk voor de groep uit op de camping zijn. Het heeft ze 1,5 uur gekost, dus weg voorsprong!
Wij willen vanavond in het restaurant eten, en ik vraag wie dat nog meer wil. Bijna iedereen, we hoeven niet te reserveren en met een hele club zitten we daar gezellig.
Er is één serveerster, dus je ziet wel voor je hoe dat gaat. Maar we hebben geen haast en eten lekker. Stuk duurder dan in Turkije hihi, maar goedkoper dan thuis!