Zaterdag 8 juni. Naar Shkodër.

We rijden om 9 uur van de camping. Het is nu al warm. Vlakbij de camping nemen we de afslag richting Pristina, en de weg is meteen al vreselijk. Ontzéttend diepe spoorvorming, kuilen en hobbels. Dit duurt een klein half uur, en dan zijn we bij de grens met Kosovo. Onze route loopt door Kosovo om in Albanië te komen.
Het is waanzinnig druk, alles krioelt door elkaar en er wordt af en toe maar es luid getoeterd.
En als we dan ein-de-lijk aan de beurt zijn, is onze groene kaart niet goed. Kosovo ontbreekt, staat er gewoon niet op. Nooit opgelet. Dat is dus bij iedereen van de groep het geval.
Parkeren, teruglopen naar een bloedheet kantoortje, € 28 afrekenen en 2 formulieren krijgen, en we kunnen door. Denken we. Maar toen Petra achter ons door de douane ging met haar 2.50 brede caravan reed ze een camera aan gort. Het was er verschrikkelijk smal, dus geen wonder…Tot haar verbazing mocht ze doorrijden, maar toen we uit het groene-kaart-hok kwamen, moest ze bij iemand een formulier tekenen. Dus ze hadden haar wél onthouden! Waar is dan dat formulier? Dat komt eraan, er is nu iemand aan het telefoneren….Petra zegt dat het veel te smal is, en dat beamen ze wel, maar toch. Government etc. Ik loop vast naar voren naar onze mannen om te zeggen dat het nog even gaat duren, en…daar is Petra. Nix formulier, ze mocht gewoon weg!
Een uur over de grens gedaan.

De route is prachtig, heuvels en dalen, onze C-Max neemt de hellingen als een zonnetje.
Het is smoorheet, leve de airco. De wegen zijn prima, we rijden kílometers over een nieuwe weg, waar de Garmin het niet meer weet. Geen rustplek of tankstation te vinden…
Maar natuurlijk is er ooit een tankstation, we maken een koffiestop en tanken maar meteen. Met kaart betalen, want geen Kosovaars geld.
Uiteindelijk passeren we nog een grens, en dat is het dan. Het zal de Albanese wel zijn, want we zitten in Albanië. Nooit uit Kosovo gegaan haha.

Er zijn op de route nogal wat wegwerkzaamheden, en niet altijd even duidelijk aangegeven waar je rijden moet.

Onze volgende stop is op een groot parkeerterrein bij een tankstation. Hier maken we een uitgebreide stop en eten ons brood. Verder blijven we uit de zon (33°). Freek gaat daar wat geld wisselen, en we kopen een ijs. Dan zien we nog een paar groepsleden aankomen, die kopen hetzelfde ijs en dat is veel goedkoper. Dus wij terug. En ja hoor, we krijgen geld terug. En nu hebben we weer minder per ijsje betaald dan de anderen!

Om 17 uur arriveren we doorgezweten op de camping. Waar we allemaal tegen opgezien hebben, zijn de slechte wegen in Albanië. Niet gezien zover. Hoera.
We loten plaats nr. 4. Weer in de volle zon. De plekken op de camping zijn belachelijk klein. Hans komt naast ons. Er is geen plaats voor een luifel, maar als we nou samen doen? Wij zetten onze luifel, half in het perenboompje, en Hans frutselt zijn luifel er een beetje tegenaan. Onze haringen staan op hun “perceel” en Els is niet blij. Morgen, als er mensen weg gaan, kunnen we kijken naar een andere plek.

Maar er is een heerlijk zwembad.
’s Avonds eten we met elkaar in de tuin van het restaurant.
(Weer in Maasdam zie ik dat in de catalogus een andere, mooiere camping staat.)!