Lizette jarig.

Om 8.15 uur zijn we bij de bus, klaar om het avontuur naar Albanië te beginnen. Sommigen vinden het spannend bij de grens, maar we mogen gelukkig allemaal door. In Albanië is het dezelfde tijd als in Nederland, dus horloges een uur terug. Het is een prachtig land, waar wij rijden is het behoorlijk bergachtig. We zien overal kleine bunkertjes in het landschap, nog uit de communistische tijd. Om de vorm worden ze wel “pillendozen”genoemd. Daar hebben dus gedurende 40 jaar! soldaten in gezeten ( wel verschillende haha.) Er zijn er 750.000 maar het land heeft geen geld om ze op te ruimen!
Even over de grens hebben we een koffiestop (met overheerlijk gebak en het kost geen drol) en we bellen Lizette, die vandaag 39 jaar wordt! Het weer is trouwens prachtig en warm.
Na de stop rijden we naar Gyrokaster, een oude stad die op de werelderfgoed lijst staat. Van deze lijst gaan we nog heel wat zaken zien. We bezoeken het kasteel waar we worden rondgeleid door een gids. Er is ook een tentoonstelling van Leonardo da Vinci, met allerlei apparaten die hij uitgevonden heeft.
Het kasteel ligt trouwens zo hoog dat de bus daar niet heen kan (ook allemaal naaauuuwe straatjes) en dus staan er allemaal taxi’s klaar waar we met 4 personen in kruipen. Als dat geen luxe is…
Na het kasteelbezoek gaan we naar het etnologisch museum in het geboortehuis van Hoxa, de wrede communistische heerser na de 2e wereldoorlog.
Het is voor ons een bijzonder huis, maar normaal voor de rijkere families van deze stad. Nog steeds woont er altijd 1 zoon bij z’n ouders en die erft het huis. We zien een mooie kamer met bovenin een kijkraampje. Als de as. echtgenoot kwam kon de bruid hem door dat raampje bekijken (zij zat een halve verdieping hoger).
Hierna hebben we een voortreffelijke lunch, die de beste van de hele reis zal blijken te zijn.
Schotel na schotel wordt op tafel gezet, en steeds als we denken dat dat het dan is, verschijnt er weer iets. Groene pepers, gevuld met ham/kaas, plakjes aubergine met tomatensaus en feta, stukjes kaas, rijstballen (specialiteit van de stad) patat en sla! O ja, in stukjes gesneden fruit toe. Keurig op een bordje gelegd.
Weer terug in de bus konden we uitbuiken terwijl we naar The Blue Eye reden. Dat was een flink eind over stukken verschrikkelijk slechte weg en smalle bergwegen. Maar onze chauffeur rijdt rustig en is een ware kunstenaar. En de tocht is in één woord prachtig.
The Blue Eye is net zo iets als we in Duitsland gezien hebben. Een helderblauwe poel, maar hier is wel de natuur eromheen erg mooi. Dus is het erg toeristisch. Gelukkig is hier een restaurant en hebben we een drinkpauze voor we terug door de bergen ons hotel opzoeken. Dat is in Saranda, een flinke toeristische badplaats. Het hotel ligt aan het strand en we hebben een keurige kamer met zij-zeezicht en een balkon.
En nóg is de pret niet voorbij want om 18.45 uur verzamelen we om naar het restaurant te lopen. En ook dáár eten we weer heerlijk.
Als we dan nog even uitpuffen op ons balkonnetje horen we vuurwerk achter ons. Dat is snel over en dan gaan we een droomloze nacht tegemoet.