Maandag.

Mooi weer voor een tocht. We gaan naar Senj, de camping en het traject bekijken voor onze volgende stop.
Maar we gaan via het eiland Pag. Een kaal eiland, bekend van z’n kantklos werk en kaas. De kaas moet een bepaald aroma hebben doordat de schapen het gras eten waar veel kruiden in zitten.

Onderweg maken we een koffiestop, en daar hangt een varkentje aan het spit.

Het schiereiland Pag is zo kaal als we dachten. Er loopt één rechte weg van zuid naar noord. Er zijn een paar campings, maar we hoeven daar niet te kijken want we hebben geen interesse. We zien ook zoutpannen.
Het is prachtig weer geworden en we maken een stop bij de kaasfabriek. Natuurlijk is er een buslading Duitsers vóór ons die allemaal kaas willen kopen in de winkel.
Uiteindelijk nemen we het één en ander mee, tenslotte is het vakantie en dit koop je nergens anders. Wie weet, als we thuiskomen ligt het bij de AH!
We vinden Pag onherbergzaam en woest.

We varen met de pont naar het vasteland, waar het Velebit gebergte ligt. De bochtige kustweg is een prachtige route, maar we zeggen al tegen elkaar dat we zo niet met de caravan gaan rijden. Veel te veel schakelen en remmen. Dan nemen we de grote weg.

Uiteindelijk arriveren we rond 14 uur in Senj. Een gezellig, toeristisch plaatsje.
We zoeken een plekje in de schaduw(!) op het restaurant terras en laten ons verwennen met een voorgerecht met schaaldieren en een visschotel. Heerlijk. Duur. Lekker gegeten dus o.k.

Nu op zoek naar het campinkje Bunica dat ik op internet gezien heb. We zien het bordje langs de weg, maar geen camping. Dus laten we de auto staan en lopen via een flinke helling met een haarspeldbocht naar beneden. Daar is een grasveldje aan zee, het lijkt op een tuintje. Wel leuk, maar veel te klein. We vinden het helemaal nix, en met de caravan kom je nooit meer naar boven.

Dus dat doen we niet, en we gaan via de grote weg richting camping. Een práchtige route, aan de andere kant van het Velebit gebergte. Zoals ik gelezen had: Lieflijke, brede dalen met langgerekte dorpjes.