Op stap met Lola.

Woensdag 30 april.
Om 9 uur komt Lola ons halen om een rit in de bergen te maken. We rijden naar de Igman berg waar hij veel herinneringen aan heeft omdat hij de blauwhelmen reed als gids.
De grijze nevel trekt op dus is het helder boven. In de verte zien we sneeuw, daar ligt Lukomir, het hoogste dorp van BH dat een half jaar niet bereikbaar is. Vorig jaar niet gelukt en nu dus weer niet.

We rijden langs de ski schansen van de Olympische spelen van 1984. Alles nu verlaten. Een groot hotel is in de oorlog opgeblazen en verbrand. Het zijn allemaal geen vrolijke verhalen en je merkt dat Lola er nog vol van is als hij het allemaal weer ziet.

Langs de kanten staan waarschuwingsborden met een doodskop en het woord –Mine-. Niet ingaan dus maar.

Na de tocht drinken we iets op een terrasje tegenover de automonteur van Lola. Die moet ff nieuwe ruitenwissers plaatsen. En wij moeten Viljamovka proeven. Dit is de naam van de Williams peer waarvan brandewijn gemaakt wordt. Aha, dit was ook de naam van de Servische camping in de perenboomgaard vorig jaar, waar de baas dus dezelfde brandewijn stookte! Dan gaan we naar de supermarkt en dan brengt Lola ons terug. Hij wil niet blijven voor de lunch, druk druk. We geven hem de meegenomen bonbons en hij is helemaal happy.
Wij kunnen tot een uur of 4 in de zon zitten, wat heerlijk!
Met dit weer kan ik de was wel doen, hoera er is een machine en droger. Er is een dame die het voor me regelt en zij zal het komen afleveren. Ik stop wat shirtjes in het sop en hang ze te drogen op het wasrek. Maar ja, niet gecentrifugeerd en later gaat het weer regenen dus ermee naar binnen in de doucheruimte dan maar.

’s Avonds komen Lola en Carla nog even langs. We drinken in het restaurant koffie want daar kan Lola roken. We hebben wat pakken Douwe Egberts koffie in de auto van Lola gezet voor Carla, maar hij heeft alleen gezegd dat er een cadeautje in staat.
De campingbaas komt langs voor een praatje. Ik geef hem de tip om het toiletgebouw af te sluiten voor de voetballers die op hetzelfde terrein sporten, zodat het geen bende is voor de campinggasten.
Nu ga ik toch maar es naar m’n was vragen, niemand weet iets dus ik stekker zelf maar naar het washok. Omdat de camping bij een motel is, is daar een klein wasserijtje.
De mevrouw staat een beetje sloom mijn handdoeken op te vouwen. Ze kijkt wat vreemd dus ik vraag of ze klaar zijn. Ze zijn dus gewoon nog te nat, véél te kort in de droger gezeten. Ik denk dat ze gewoon vergeten is om ze daarin te stoppen. Ik vraag of alles nog een keer in de droger kan, en dat is geen probleem.

In het restaurant nemen we afscheid van Lola en Carla, en Freek kijkt voetbal tot de was klaar is en ik hang een beetje. Maar dan ben ik het zat en zeg tegen Freek dat hij de was maar moet meenemen.
Als hij bij de caravan komt heeft hij de was in 2 delen bij zich. Eén deel is klam, en het andere deel moet aan het wasrek want dat kun je zo niet in je kastjes leggen. We zetten het wasrek in de caravan voor de nacht en moeten het heen en weer schuiven om zelf nog ergens langs te kunnen. Wat een armoe. Wanneer we willen gaan plassen is het toiletgebouw op slot. De baas heeft wel héél snel maatregelen genomen!! Freek weer terug naar het restaurant en krijgt de sleutel.