Met de bergtrein.

Wakker met de zon en een windje. De auto van gisteren blijkt een Pool te zijn met 2 jonge stellen.
Ze vertrekken weer en dat doen wij later ook om naar de toeristische bergtrein te gaan. Daar zien we hun auto staan, dus zij gaan ook mee. Na even in de rij te hebben gestaan vragen we 2 tickets. De dame achter het loket zegt dat er geen zitplaatsen meer zijn, alleen staanplaatsen. Ja hoor, daar voelen we nix voor, dus we nokken af. We vragen aan iemand die Engels spreekt hoe het zit en die zegt dat er in een volgende trein misschien nog wel plaatsen zijn. Dus drinken we een cola en wachten tot de trein vertrokken is. We geven de ober een fooi van 50 cent! En warempel, hij zegt dank-je –wel en glimlacht.
Nu is de rij bij de kassa weg en we vragen wanner er een trein gaat met zitplaatsen. Om 13.25 uur, dus dat is de volgende. Het is nu 10.30 uur. We kopen 2 tickets voor wagon 2. Bij het supermarktje kopen we een half brood (24 cent) en rijden terug naar de camping (13 km.), gaan lekker koffiedrinken, lezen en in de zon en schaduw zitten. Achter de bergen horen we weer een paar onweerklappen maar verder gebeurt er nix. We eten vroeg ons broodje en gaan dan weer op weg.
Eerst tanken want de campingbaas heeft ons verteld dat er morgen en maandag geen benzine te krijgen is, we denken vanwege het orthodoxe paasfeest maar hij zegt iets van politica. Dan naar de trein, die er al staat. We kunnen onze auto mooi parkeren en zoeken een plaatsje in de trein.
Het is een oud geval met een mooie locomotief ervoor, het is een gehots en gebonk, en we gaan door 22 tunnels. Het traject is 15.5 km. en het hoogteverschil is 300 meter. Begonnen met de bouw in 1921 en klaar in 1925. Er werkten tussen de 3000 en 5000 arbeiders per dag aan. In deze 4 jaar overleden 200 arbeiders! Om het hoogteverschil van 300 mtr. over 3,5 km. te overbruggen is een deel van het spoor in een 8-vorm aangelegd.
Toen was er een directe verbinding tussen Belgrado-Sarajevo-Dubrovnik.
Het spoor is 25 jaar buiten gebruik geweest, hebben we gelezen, en ik denk in 1999 weer als toeristentrein in gebruik genomen. Op de camping hebben we een folder gekregen, bij de trein zelf is er geen info en bij een stop hoorde ik opeens iets in het Engels. Maar daar gaat iedereen uit de trein om foto’s te maken! Eerst gaan we naar boven, en wanneer we langs hetzelfde traject dalen heeft de trein diverse stops. Bij één stop is een restaurant en zien we de mensen wat verder weg lopen. Wanneer ik vraag hoe lang de trein hier stopt, is het 20 min. Hoe men dit weet is ons een raadsel. Wat dat betreft is men hier niet ingesteld op buitenlanders, want vrijwel alles is in onleesbaar schrift.
Het is een aardig tochtje en de trein is bijna vol. Af en toe een uitzichtpunt waar de trein stopt en alles ff uitstapt.
Rond 16 uur terug bij de caravan. Even zitten met een bakkie thee en dan betrekt de lucht en gaat het regenen. En wat onweren. Het koelt ook flink af. Dan wordt het weer droog en eten we voor de laatste keer een visje in het restaurant op de camping. Deze keer eerst een aperitiefje van de baas, perenbrandewijn, en na het eten vragen we de rekening. De baas komt bij ons zitten en legt uit hoe het in elkaar steekt. Alles klopt en we geven de rest van onze dinars aan de vrouw die gekookt en gewassen heeft. Ze wil daar nix van weten maar accepteert het later toch maar. Dan moeten we toch nog een klein glaasje met de baas drinken en nóg één, maar daarna kunnen we terug naar de caravan.
Geen nieuwe gasten, dus voor de 1e keer staan we ’s nachts alleen. Hopelijk is het morgen droog als we moeten manoeuvreren met de caravan. Maar…no problem, zoals de baas zegt.