Srebrenica.

We worden wakker met het zonnetje en een fris windje. We hebben het speciale ontbijt besteld, dus gaan we om 8 uur naar het “restaurantje”. De Bosniërs hebben met z’n vijven in het ene tentje geslapen, lekker intiem!
Het ontbijt is een bekertje yoghurt en een soort grote bol, waar de kap is afgesneden en als deksel bovenop ligt. De onderkant is met ei en vet gebakken, zoiets, en is erg machtig. Dat wisten we van tevoren dus het droge deksel laten we maar liggen.
Wel leuk, zoiets aparts, maar voor 1 keer.
We nemen nog een bakkie koffie bij de caravan en vertrekken dan richting Srebrenica. Het is 2 uur rijden, met weer een tussenweggetje door een natuurpark, we hebben de gaten in de weg niet geteld! We rijden langs het Noorden van Bosnië, langs de grensrivier de Drina. Heel breed en heel groen water. We zien onderweg diverse herders met schapen, geiten en 1x met koeien! Bij de kleine grenspost krijgen we een Bosnisch stempel. Nu is het nog ongeveer een kwartier naar Srebrenica. De begraafplaats voor de genocide slachtoffers ligt een flink stuk vóór Srebrenica. Op iedere steen een tekst en een naam en geboortedatum. Ook is er een grote ruimte waar gebedskleden op de grond liggen.. Ik vind het aangrijpend om te zien. Er tegenover moet het herinneringscentrum zijn met foto’s, dit is de compound van de Dutchbatters geweest maar wij kunnen het niet ontdekken en zoeken er niet naar. In Srebrenica drinken we iets, en de mannen op het terras bekijken ons nieuwsgierig, waarschijnlijk omdat we onze auto er vlak voor parkeren en ons gele nummerbord wel opvalt. In deze landen worden de terrassen trouwens hoofdzakelijk bevolkt door mannen.
We vertrekken weer en gaan richting caravan. Maar eerst iets eten, hoewel de campingbaas zegt dat je na zo’n ontbijt de hele dag nix meer hoeft. Nou, wij wél hoor. In de stad Bratunac vlak voor de grens zetten we de auto neer en dit blijkt een bewaakt terreintje te zijn. Voor 50 cent ben je klaar. De terrasjes liggen zij aan zij. De meesten zijn bars, maar we zien ook een restoran. De kaart is in het Bosnisch en gelukkig ook Engels. We eten een flink stuk kipfilet met frites en een schaaltje sla. Freek cola en ik rode wijn, want witte wijn heeft de ober niet begrepen. We hebben trouwens nog geen vriendelijk horecapersoneel gezien. We eten lekker en voor € 11 is ons buikje rond. Bij de grenspost krijgen we nu weer en Servisch stempel, ik denk dat we er nog wel een paar zullen krijgen de komende tijd! Het is een lange trip, eerst weer langs de rivier en dan een heel stuk door de bergen. Freek vindt het wel leuk, al die bochtjes draaien. De weg is goed en we nemen niet meer de weg door het park. We komen langs een enorm gedenkteken van de 2e wereldoorlog. Een naald met tekst die we niet kunnen lezen, en grote schuine stenen met gezichten erop. Deze symboliseren de slachtoffers, vertelt iemand die wat Engels spreekt.
We rijden langs de camping naar Mokra Gora waar we een winkeltje hopen te treffen en waar we willen kijken waar het station is van de toeristische bergtrein waar we morgen met mee willen gaan.
Allebei gelukt, dus nu lekker naar de caravan, een kop thee zetten en in de schaduw zitten met de beentjes hoog! In de verte wordt de lucht donker en rommelt het. Maar bij ons blijft de zon schijnen. De 5 Bosniërs zijn vertrokken en om 20.30 uur komt er weer een auto het terrein op. Maar nu is het donker dus we zullen morgen wel zien wie dat zijn.