Hemelvaartsdag.

Het is een kort nachtje geweest want het feest duurde tot 01.30 uur! En om kwart voor 8 vanmorgen zaten er in het restaurant alweer een paar kerels tegen elkaar te schreeuwen. Ze zitten dan een stukje van elkaar vandaan en kunnen blijkbaar niet even naar elkaar toelopen of zoiets.

De campingbaas komt mijn handdoekenwasje halen. Ik heb ons laatste pakje stroopwafels erin gestopt voor z’n moeder, maar hij begint helemaal te stralen en vraagt zich af of ie ze wel aan z’n moeder geven zal! Dit is de 1e keer dat we hem zien lachen, hij heeft altijd een zorgelijk gezicht. Hij maakt excuses voor het lawaai van gisteren, iemand vierde z’n verjaardag, dus het is gelukkig een uitzondering.

We gaan vandaag het derwisj huis bekijken, dat een bedevaartsoord is voor de pelgrims. Het is een kwartiertje verderop lopen, dus dat is makkelijk te doen. Daar is ook de oorsprong van de rivier de Buna, waar wij aan zitten. Een derwisj is een islamitische geestelijke die de gelofte van armoede heeft afgelegd. Het woord is afgeleid van dar, Perzisch voor deur, en wisj, een bepaalde vorm van het Perzische werkwoord voor zitten. Een derwisj is dus iemand die maar aan één deur wil zitten, de deur van de goddelijke Geliefde. Volgens anderen is de naam afkomstig uit het Perzisch: darwich = arm, darvesh = bedelaar (Wikipedia).
Ook hier staan allerlei kleine stalletjes. Ze staan er, denk ik, altijd omdat het een toeristisch item is. We kopen zomaar een bakje verse aardbeien. Jammie, lekker zoet.

Bovenin de bergen staat een oud fort, maar dat is een uur heen en een uur terug (lopen) dus dat houden we maar voor gezien. Bij de oorsprong van de rivier is een watervalletje, naast het derwisj huis. Overal restaurants en we nemen maar weer es een koffie. Anderhalve slok en het is weg!

We lopen weer richting camping. De zon verstopt zich steeds maar het is best warm. We lopen langs allerlei betonnen “bakken” in de rivier en zien dan een bordje van een Noors visbedrijf. Hier zat dus vroeger de vis in. De campingbaas vertelt ons later dat deze onderneming hier na de oorlog gekomen is maar door alle bureaucratie z’n biezen weer heeft gepakt. Zonde toch, veel werkverschaffing immers. En nu staat het daar weg te rotten. Even verderop zien we nog zo’n spul en ja, daar staat hetzelfde bordje van de Noren. Eerst denk je dat men is weggetrokken vanwege de oorlog, maar dat is dus helemaal niet zo.
Ook hier staan er allerlei kleine stalletjes die zich opmaken voor het feest. Ze staan er, denk ik, altijd omdat het een toeristisch item is. We kopen zomaar een bakje verse aardbeien. Jammie, lekker zoet.
We bekijken op onze route nog de kleine moskee in het dorp, maar die zit dicht.

Thuisgekomen eerst maar es koffie gezet en een handwasje gedaan. Daarna boodschappen in het kleine winkeltje tegenover het restaurant.
Verder weer lekker nix, nou ja, kaarten schrijven en dit verslag, en de foto’s verwerken.
Maar lekker buiten zittend is dat geen straf.

Aan het eind van de middag komt er een Italiaanse camper de camping op, en even later een hele grote Nederlandse. Zonder van te voren te bellen, maar met wat gepruts gaat het er op. Het is maar voor 1 nacht en dat is wel prima want ze staan op onze lip. Maar op zo’n kleine camping heb je al snel een babbel met elkaar en is het wel gezellig.