Alcañiz. Maandag 23 mei

Op bergen en in dalen…ja, overal is God.
Vandaag schiet dit lied in mijn gedachten terwijl we bochtjes draaien over de meest mooie routes. La Fresneda ligt in Aragon, en dit gebied heet Matarraña. Het is hier echt schitterend, en om elke bocht is het uitzicht weer anders. Het weer is prachtig.
We rijden naar Alcañiz om daar in elk geval het kasteel (de parador) te bekijken en we moeten daar ook lunchen van Walter of Nikol. En omdat Walter en Nikol onze reisleiders waren op de reis naar de Baltische Staten moeten we dit advies dus opvolgen.
Maar we willen deze route via een paar kleine dorpjes doen. We rijden eerst naar Valjunquera en lopen naar de kerk. Terwijl we ervóór staan (we kunnen er niet in) begint er muziek te klinken en wordt er een lied aangeheven. Ter onze ere? Nee nee, er blijkt een grote luidspreker op de toren te staan die even later iets omroept.
Het is een dodelijk saai dorp in onze ogen, er is ook markt: 1 kraam met tassen ed. en 2 kramen met bloesjes en rokken. Maar geen klanten.
Dus gezellig koffiedrinken is er helaas niet bij, en we rijden verder.
Dan via een wit weggetje naar Valdealgorfa. We parkeren aan de rand van het dorp en lopen richting kerk. Maar ook deze is gesloten. We slenteren wat door de straatjes, zo anders dan bij ons, en we zien dat hier veel huizen opgeknapt worden. Als we bijna bij de auto zijn zien we een bar. Daar gaan we naar binnen voor koffie en dan blijkt er een groot terras te zijn (dus een soort binnentuin). In de bar zitten zoals gewoonlijk hoofdzakelijk mannen. Het is triest als je bedenkt dat Spanje zo’n 20% werkelozen telt. En je kunt je voorstellen dat dat in deze afgelegen gebieden nog hoger is.
We vervolgen onze weg en arriveren in Alcañiz. Een behoorlijke stad (we zijn ook nix meer gewend natuurlijk) en volgen de parkeerborden naar een garage. Dat is er eentje voor als je een mini hebt! De entree nemen we heel voorzichtig om de neus van de auto niet te beschadigen tegen de zijkant. De ruimte om te parkeren is bedoeld voor 2 auto’s maar aangezien de plaatsen in de bocht liggen moeten we de auto scheef zetten anders rijden ze de achterkant eraf. De buurman heeft het ook op die manier gedaan dus het zal wel goed zijn.
Eerst lopen we naar de VVV die in het centrum is, zoals gewoonlijk. Dat is 5 min. lopen. Daar krijgen we een stadsplattegrond en dan blijkt alles vlak bij elkaar te liggen. We bekijken eerst de kerk, die er van buiten prachtig uitziet, en binnen heel kaal is. Wel heel groot.
Eenmaal buiten lopen we door wat straatjes en vinden een koffie adresje. Eigenlijk is het altijd een bar, en die hebben nooit iets lekkers er bij. Wel heel fijn voor de lijn. Zo Krijn, ben jij ook weer gerust.
Hierna gaan we naar het kasteel. Hoewel het een flinke klim is lopen we, omdat we toch beweging moeten hebben, en het is wel leuk.
Het kasteel kun je bekijken met een gids, maar niet op maandag!
We lopen in de parador (= een stijlvol hotel) de brede trappen op naar de 1e etage. Dan is er een voorportaaltje waar 2 piepjonge obers rondhangen. Het is 1 uur en we vragen of we kunnen eten. Ze lopen weg en na een poosje komt er iemand zeggen dat dat om half 2 kan.
Nou ja, dan gaan we maar wat drinken bij de bar beneden. Heerlijk in de schaduw in de tuin.
Even na half 2 bestijgen we dan weer de trappen en kunnen we aan tafel. Het is inderdaad een prachtige zaal, zie foto, en aparte stoelen. Ik maak foto’s, maar helaas gaat er ‘s avonds iets mis op de computer en zijn mijn foto’s van vandaag allemaal gewist. Gelukkig heeft Freek ook z’n best gedaan zodat we een bewijs hebben dat we daar geluncht hebben.
Alles gaat heel stijlvol en ik krijg daar altijd een beetje de slappe lach van. Als ik wat gekruimeld heb met een lekker knapperig broodje, komt de ober met een zilveren schuifje en blik de 4 kruimels van het kleed vegen. We kijken elkaar aan en genieten….
Het eten is heerlijk, en de wijn ook, maar dat mag ook wel voor de prijs.
Het is een leuke belevenis voor een keer.
We besluiten via de Plaza España (met het gemeentehuis) naar de auto te lopen, maar het gemeentehuis is gesloten en de buitenkant vinden we niet bijzonder. Sorry Walter en Nikol!
Het is alweer warm genoeg, en in de parkeergarage rijden we heel voorzichtig (met een beetje terugsteken)! Rondjes omdat we de uitgang niet kunnen vinden. We vragen het bij de man waar we moeten betalen en dan blijkt het een heel smalle baan te zijn. Gelukkig maakt de man duidelijk dat je naar beneden rijdt, want we blíjven rondjes naar onderen draaien. Ik ben bang dat we in het riool eindigen, maar gelukkig staat er nog steeds Salida (uitgang) op de muur dus dan zal het wel goed zijn. En ja hoor, uiteindelijk zien we weer daglicht. Omdat we geen idee hebben waar we zitten en hoe we de stad uitkomen zetten we de Garmin aan. Dat vinden we altijd een uitkomst in een vreemde stad. En ook nu wijst “Truus” ons de weg.
Op de camping zetten we een pot thee, pakken een boek en leggen onze voeten op een kruk. O ja, we gaan ook nog even in het “dompelbad” van de camping.
Eenmaal thuis met de foto's bezig verdwijnen de foto's van de binnenstad van Alcañiz.