Maandag 25 april.

We worden wakker met de zon! Hoera. Het is hartstikke koud, en als we gedouched zijn is de zon alweer weg. Maar het blijft de hele dag droog.
We lopen eerst naar de geldautomaat om kuna’s te scoren en daarna naar de winkel.
Yoghurt en cola. Maar cola in blikjes is nergens te vinden, dus dan maar een fles.
De groente ziet er niet heel fris uit (lees: helemaal niet) dus dat gaan we hier niet kopen.
Vandaag is dat geen probleem want we gaan vanavond in Biograd eten.
We lopen nog een paar stappen naar de boulevard, overal wordt gewerkt aan luifels en terrassen, maar verder is er nix te beleven dus we gaan lekker terug naar de caravan.
Mara vraagt of de tv het doet. Helaas, nee.
Even later zegt ze dat om 12 uur of 13 uur de man van de tv komt.
“O nee, Mara, laat ons nou maar even knoeien.” Maar nee, ze wil weten of het aan haar kabel ligt en of alles voor het seizoen werkt. We gebruiken dus niet onze schotel, maar de aansluiting van de camping.
Om 14 uur komt de tv man. Hij rommelt aan onze (gloednieuwe) receiver, doet van alles en gaat dan met de antenne en de aansluiting van Mara in de weer. Dan gaat z’n telefoon en moet hij weg. Komt rond 16.30 uur weer terug. En ja, om 17 uur is hij er weer. En even later hebben we beeld! Het lag dus echt aan de verbinding bij Mara, we zijn helemaal opgelucht dat het niet aan ons lag.
En Mara is blij dat wij er zijn, want nu is de fout op tijd ontdekt, en niet midden in het seizoen.

Aan het eind van de middag komt de zon er weer bij, dat ziet er gezelliger uit.
We kijken om 18 uur het nieuws en vertrekken daarna. 2 jaar geleden konden we gratis parkeren bij de Konzum, maar daar hangt nu een bord dat je er een uur mag staan.
Dus dan maar ernaast geparkeerd. O, een bord maar wat staat daar nou op? Geen idee, maar de auto’s die er staan hebben allemaal een parkeerbonnetje binnen liggen. Dan maar verderop naar het grote parkeerterrein. Oeps, hetzelfde bord. Ok, maar even vragen aan de man die net naar z’n auto loopt. Hij spreekt een beetje Engels en maakt ons duidelijk dat dáár een parkeerautomaat is. Ok, probleem opgelost. Hoewel… wij hebben alleen maar briefjes geld!
Gelukkig wil de mevrouw in de kiosk aan de overkant ons briefje wisselen, en na ff proberen hoe de automaat werkt, lukt het om er een bonnetje uit te krijgen.
We lopen naar de boulevard, nog steeds in de zon, en kiezen het terras van een Italiaan. Helemaal afgeschermd met plastic, maar wel een open dak. Dit gaat em toch niet worden. Freek loopt naar binnen om te vragen of we binnen kunnen zitten, maar daar zijn maar 2 tafeltjes en blijkbaar is dat geen optie. Een dame komt de terrasverwarmers aandoen, dat is beter. De zon schijnt niet meer op het terras, en dan wordt het wel erg fris.
Er zijn trouwens veel restaurants die alleen maar een terras hebben, en geen binnenruimte om te zitten.
Freek wijst op een bord aan wat hij wil eten, worstjes met patat, en ik neem spaghetti frutti di mare.
Als het komt, is het bolognese. Nee, dat had ik niet besteld. Entschuldigung, en daar gáát mijn bord.
Als Freek bijna klaar is, komt mijn spaghetti eraan. Lekker, met garnalen en mosselen.
Intussen is er een man aan een tafeltje gaan zitten met een waterpijp! Hij zet het geval op tafel, doet er een slang aan en begint te lurken. Ik vind het een beetje uitsloverig, het ziet eruit als een grote glazen kandelaar.
Dan gaat het schuifdak dicht. Er zitten dunne verlichtingsbuizen in, dus het wordt niet donker, wat ik verwachtte. We besluiten met een koffie en rekenen bijna € 25 af. En we krijgen een likeurtje van het huis.