Naar Feketic

We kijken op het terras naar een stukje van de kroning en zien de balkonscène. Maar de verbinding via internet is zo traag en stopt steeds, zodat we het spul afsluiten en ons klaar maken om af te reizen naar Servië. De eigenaar Bogdanovic spreekt erg goed Engels. Hij is de jonge man die we eerder tegenkwamen. Hij vraagt ons wat hij zou kunnen verbeteren op de camping! Dus adviseren wij om het toiletgebouw onderhanden te nemen. Ter afscheid krijgt hij een pakje stroopwafels en wij krijgen van hem een fles Slavonische wijn.
Terwijl we ons bij de caravan klaarmaken voor de reis komt er een buslading mensen het terrein op.
Zij gaan logeren in de huisjes.
Bij de tol na een kilometer hebben we het verkeerde kaartje. We snappen dat wel want gisteren zijn we hier doorheen gegaan naar Vukovar met ons tolkaartje van Zagreb mét de caravan. We betaalden toen zo’n € 14. En toen we terugkwamen hebben we weer een kaartje getrokken en na een kilometer op de camping gearriveerd. Maar praten in gebrekkig Duits helpt niet, ook niet met een collega erbij. Het kaartje is het eerste kwartier gratis of zoiets en we mogen de volle mep vanaf Zagreb betalen: nog eens € 24,- Nou ja, we betalen maar en zullen de camping hiervan op de hoogte stellen, zodat zij er van weten. We hebben ook geen idee hoe we dat anders hadden moeten doen.
Na een korte tijd bereiken we de grens met Servië en dat wordt paspoorten laten zien. We krijgen een stempel! Na 10 meter weer een man in een hokje. Als ik vraag of hij de paspoorten weer wil zien vraagt hij waar we heengaan. Dan is het o.k. en kunnen we doorrijden. Maar het is niet te beschrijven: de weg verandert onmiddellijk van kwaliteit. We kunnen nauwelijks 60km. p/u rijden door al het gehobbel. Je krijgt dan steeds een dreun van de caravan, dus dat kost je je schokbrekers! We rijden rustig door en zijn dan al blij wanneer we 80 kunnen rijden op de snelweg! Zonder caravan heb je natuurlijk niet zo’n last want dan vlieg je er gewoon overheen. Helaas hebben we niet de hele tijd snelweg, en over de rest valt alleen maar te zeggen dat we, als we het geweten hadden, niet naar Servië waren gegaan!! Soms rijden we maar 20 km.p/u door de slechte weg, maar ook een stuk goede nieuwe snelweg en dat is dan weer een verademing. Onderweg wordt het 31° maar de airco doet z’n werk. Rond 15.30 uur zien we het bord van de camping, maar ook geen vóóraankondiging dus je moet er pats-boem indraaien. Dus draai ik naar links (het restaurant) en moet naar rechts (de camping). Achteruit rijden en friemelen, dan de weg oversteken en de camping oprijden.
Nou ja, camping…we kunnen op een paar verharde sporen staan onder wat bomen, en we denken dat dit de 18 camperplaatsen moeten zijn. Maar de 55 kampeerplaatsen die in het Camping Chequeboekje staan hebben we nooit gezien. En natuurlijk staat er een Nederlands stel!! Voor een Camping cheque camping is het ver onder de maat. Zwembad is er wel. Maar leeg. En het is zó warm… De campingman spreekt alleen maar Servisch. En doet niet aan Campingcheques, want hij heeft het apparaat daar niet voor! Er zijn één douche en 2 toiletten. En ik had nog wel zó gehoopt hier wat langer te blijven, de was te doen etc. Maar we besluiten meteen dat we morgen doorrijden naar Mokra Gora. (Bij Kremna.)Hier vandaan willen we Srebrenica bezoeken.
De campingburen zijn op reis naar Turkije. Daar woont hun zoon. Ze komen uit Brabant en zijn niet meer weg te krijgen. Mevrouw pakt een stoel voor haar man omdat hij niet zo lang kan staan! Eindelijk, eindelijk krassen ze op. Wij willen gewoon ff relaxen na de rit. Dan komt de buurman de coördinaten brengen van een motel met camping onder Belgrado, want we hebben wel bekeken dat we beter met de grote weg wat verder om kunnen rijden dan binnendoor die vreselijke wegen. Dus dat is wel weer lief van de buurman. En als ik dan net lekker zit te lezen komt de buurvrouw foto’s laten zien van haar kleindochter in Turkije. Gelukkig stopt de tablet er mee en nokt ze af.
Wij willen in het restaurant gaan eten en de buren ook. Dus wachten we tot ze een poosje weg zijn, zodat ze niet bij ons aan tafel komen zitten. Maar wanneer we dan in het restaurant komen, zijn we de enige gasten. En ziedaar…de beheerder heeft een Engelse kaart. Met praten is het verder handen en voeten werk, maar het Kroatische woordenboek helpt wel. Ik eet een heerlijke zachte Goulash met pasta en Freek een soort superkroketten, gepaneerde rollen gevuld met ham en kaas. Met patat.
Ook een pickel salade, wij dachten aan iets uit het zuur, maar het waren meer allemaal harde stukken gepeperde tomaat, wortel en..pepers.
We denken morgen om 7 uur te gaan rijden, vanwege de waarschijnlijk lange rit, de warmte en 1 mei, waardoor we niet weten of het druk is op de wegen.