Woensdag 12 juni. Naar Ohrid.

We vertrekken om 8 uur richting Kalishta, Macedonië. Bij het meer van Ohrid.
We hebben afgesproken dat wij voorop rijden, en na de stop Ko en Arian.
De reis gaat prima, het is steeds weer uitkijken met tegenliggers die je over de getrokken streep al inhalend tegemoet komen. Of je inhalen. We rijden niet altijd even hard, door opeens kuilen of slecht wegdek.

We houden Tirana aan, en belanden midden in de stad. Je hebt echt nog nooit zoiets gezien! Laverend langs de kuilen en de dubbel geparkeerde auto’s komen we uiteindelijk ergens waar we na 150 meter rechtsaf moeten op de rotonde. Er zijn 5 banen, en nog geen rotonde te zien doordat het zo volgepropt is. Alles schuift kriskras door elkaar. Ik blijf voorlopig veilig achter een bus, maar waar moet ik rechts voorsorteren? Dan komt er een grote bus van rechtsachter rustig doorduwen naar links! “Laat hem er maar tussen” zegt Freek. Dat moet wel. Dan zet ik maar mijn knipper uit zodat men weet waar ik heen wil, en dat lukt aardig. Ik zie de rotonde en we komen er wonderwel ongeschonden doorheen. Arian, die het achter ons allemaal ziet gebeuren, staat doodsangsten uit voor onze caravan. Zoals dat er allemaal op een paar cm langs schuift!
Eenmaal uit de drukte komen we op een mooi stuk 4-baansweg. Bij een tankstation stoppen we voor een bakkie koffie. Even relaxen, hoewel het allemaal best vloeiend liep haha.
Het is smoorheet, dus we staan achter de caravan in de schaduw.
Ko vind dat ik goed rijd. “Je rijdt als een vent”. Bedoeld als compliment…

Hierna gaat Ko voorop. Bij Elbasan geeft onze Garmin de rondweg aan, maar Ko heeft geen caravan navigatie en we volgen hem blind over een verschrikkelijk weggetje en door het centrum van de stad! Ook dat overleven we weer.
Hierna volgt een prachtige route door de bergen, flinke klimmetjes, af en toe een haarspeld maar onze C-Max heeft geen enkele moeite.
We komen bij de heel rustige grens met Macedonië. De douanier heet ons welkom en wenst ons een prettig verblijf. In een kwartier zijn we er allebei door!

Hierna rijden we de helling naar beneden. Een 3-baansweg, met vooral rechts een verschrikkelijk wegdek. Dus heel langzaam en van links naar rechts laveren om te zien waar je het beste kunt rijden! De middenbaan blijkt het beste, maar dan ga je met een gangetje naar beneden en komt er om de bocht eentje naar boven sjezen. Oeps, snel weer naar rechts!

Na 10 minuten rijden we achter Ko aan camping Rino op. Maar dan komt er iemand gebaren: stop, stop. We moeten op de volgende camping, Rino2 zijn, 50 meter verder.
Freek houdt het verkeer tegen, ik rijd achteruit. Natuurlijk getoeter.
Dan kan Ko ook draaien en eruit.
We worden hartelijk ontvangen met een espresso en een glaasje raki. Het is 13 uur, dus we hebben alle tijd om alles voor te bereiden en te eten.
Marion en Jan staan hier al een paar dagen, en hebben een plannetje gemaakt voor de plaatsen. Fijn. Nog even overleggen met de campingbaas en we weten het.
Nu gaan we eerst zelf een mooie plek uitzoeken. Naast Ko, zoveel mogelijk schaduw. Dat valt nog niet mee maar we zijn dik tevreden. Nu eerst eten.

Om 14.30 gaan we bij de uitgang zitten om de mensen op te vangen. Tegen 15 uur komen eerste 3 samenrijders binnen. Ik zeg welkom, Arian laat ze een lootje pakken en dan zijn de mannen aan de beurt om het spul op de plaats te krijgen.
Rond 15.30 zijn de laatsten binnen (we zijn nog met 10 equipes).
Hèhè, nu kunnen we even gewoon uitrusten bij onszelf.

Om 17 uur kruipen we bij de vlag in de schaduw en worden we welkom geheten door Carla. Arian vertelt wat iedereen moet weten over de camping, en heeft meteen een tripje voor morgen. Kan het niet donderdag? Nee.
Voor 20 euro per koppel met een busje opgehaald, in Ohrid op de boot naar Sveti Naum (bekend klooster), 1,5 uur varen, 2 uur daar en weer terug. Er wordt ook iets gezegd over het watermuseum maar dat zien we dan wel. Iedereen gaat mee.

’s Avonds eet de bijna voltallige groep in het restaurant op de camping.