Vrijdag 17 juni.

Vandaag wordt er regen verwacht. Het is nu bewolkt. Je kunt er wel op gaan zitten wachten, maar je weet nooit hoe het weer zich ontwikkelt. Dus gaan we Rostock bekijken.
De weg ernaartoe is een kleine ramp. Maar we hebben weer een verhaal!
Na een km. of 12 moeten we op de 105 naar Rostock. Die is afgesloten, en er wordt geen duidelijk alternatief aangegeven. Of liever, helemaal nix, zoek het maar lekker uit.
We hebben wel de Tom, maar alle kaarten en atlassen liggen (stom, stom) in de caravan.
Dus rijden we toch maar blind op Truus. Via de meest gekke weggetjes, nou ja, zo zie je nog es wat.
Dan komen we op een weggetje van een km lang, met heel nare kinderhoofdjes. Dus we zijn blij als we het bord : “u nadert voorrangsweg” zien. Nietsvermoedend draaien we de 105 op. Wel heel stil, en op 30 meter afstand staan allemaal werkwagens. Oeps, dit is niet goed. Dus draaien we aan de overkant het fietspad op. De Tom geeft nix aan over deze weg, wat afsluiting betreft.
Er komt iemand naar ons toe, want we moeten langs een vrachtauto die op het fietspad staat. Hij wenkt dat het nét kan. Dan komt er een boze mijnheer naar ons toe. “Ja, wat doet ú nou hier op een afgesloten weg? U bent net over vers asfalt gereden!” Ik leg uit dat de Tom nix aangeeft en dat er op het weggetje geen bord stond dat we niet rechtsaf mochten. Daar heb ik een punt.
Tja, en nu staan we op een fietspad. Het is gelukkig breed genoeg voor de auto, en keren is geen optie, dus: “Rijdt u maar door tot je weer de weg op kunt.” Dus we rijden en moeten eigenlijk toch wel een beetje grinniken, hoewel we ons ook wel stom voelen. Gelukkig komen we niemand tegen en na zo’n 500 meter is de weg weer vrij.
Dan gaat het regenen, en niet zo zachtjes! Hoosbuien, niet te geloven. Hebben wij natuurlijk weer, willen een stad bekijken. Nou ja, we parkeren bij het station. Hebben het adres van de toeristeninfo op internet opgezocht. Onder de plu’s en springend tussen de plassen lopen we via het station naar de andere kant. Daar moet het ergens zijn. We willen in elk geval een kaart hebben zodat we weten hoe we terug moeten! De mevrouw in het aardbeienstalletje heeft nog nooit van de straat gehoord, de VVV is in de stad. Wij zijn in Zuid. Maar dan ziet Freek een boekhandel dus daar als een speer naar toe. We schaffen een mooie kaart aan, gaan koffie drinken met wat lekkers als troost en rijden dan terug naar de camping. We doen het volgende week wel, als het weer beter is.
Op de camping heeft het- niet te geloven- alleen een beetje gemiezerd!! Terwijl wij zo’n beetje verzopen zijn.
’s Middags lopen we naar Rerik, zo’n 25 minuten. Heeft ook een beetje boulevard, en een pier. En een goed strand.
Het is er redelijk druk, er is een kano wedstrijd op zee.
We gaan iets drinken, en daarna lopen we weer terug.
Er komen nieuwe gasten met een campertje achter ons staan, de vrouw vraagt hoe het zit met de stopcontacten. In het Engels. Later hoor ik ze Duits praten met haar man, en ook het nummerbord van de camper is Duits. Ze denkt zeker dat we geen Duits verstaan of zo.