Heel wat gebeurd.

Woensdag 27 mei.

We zijn op Camping Waide Motell in Elva. Sinds het vorige verslag is er heel wat gebeurd. Op de vorige camping werd ik 's nachts heel ziek en kreeg hoge koorts. Maar de volgende dag moesten we naar Estland vertrekken. I.o.m. Walter zijn we in de auto gestapt omdat we anders moesten achterblijven. Walter en Nikol reden voor ons uit zodat we geen moeite hoefden te doen om de route te bekijken. Gelukkig was het "maar" 275 km. naar Elva. Halverwege zijn we even gestopt en moest Walter bellen want Kees en Nelly hadden iemand (een dronkelap) aangereden in Riga. Het liep met een sisser af, gelukkig. Op de camping aangekomen zijn we als een speer naar een kliniekje in Elva gereden waar ik een injectie tegen de misselijkheid kreeg. Het was meer een EHBO post en ik moest naar het Tartu University Hospital, 30 km. verderop.
We hebben ons te pletter gezocht omdat men op de camping een kruisje bij de verkeerde straat had gezet. En ik maar met het gele afwasbakje in de hand! Uiteindelijk is een man op de fiets voor ons uit gereden en zo kwamen we er. De arts sprak gelukkig goed Engels, en na een longfoto gemaakt te hebben bleek het longontsteking te zijn!! Ik was verbijsterd, hoestte al een week een beetje en had een zere keel, maar dít! I.o.m. de longarts wilde hij me opnemen. Toen zeiden wij dat de groep vgl. week zou vertrekken naar St. Petersburg, maar de dokter vond het niet verantwoord om op de camping te blijven. Dus zijn we even teruggegaan om wat spullen op te halen en daar lag Marianne dan, in een bedje. Op dat moment vond ik het allemaal best. Maar de volgende dag voelde ik me al een stuk beter en toen drong het wel door wat dit verblijf betekende. Nóg was er hoop dat ik misschien dinsdag ontslagen zou worden en dan konden we het alsnog redden, maar maandag was daar toch geen sprake van. Dat heeft heel wat traantjes gekost. Ik kreeg antibiotica door een infuusnaald en verder rommelde ik maar wat. Maandag kwamen Walter en Nikol op bezoek, en met Freek kwam Mia mee. Ook Johan en Nel vereerden mij met een bezoekje. Schattig allemaal, en daarna was ik wel versleten. Zondag had Freek een bekeuring voor verkeerd parkeren op het ziekenhuisterrein! Freek nam mijn laptop mee en ik had op sommige plekken in het gebouw internet. De zuster die ik zondag en maandag had sprak prima Engels, maar daarna zag ik alleen nog de fysio Mariska en longarts Marget die Engels spraken. Op dinsdagmiddag kreeg ik een buurvrouw. Een dikke, oudere, rochelende vrouw. Niet fijn.
Het eten was eigenlijk ook niet om te pruimen en de dokter zorgde dat ik vruchtenyoghurt kreeg zodat ik nog iets at. Alles werd zó neergezet, er werd niet gevraagd wat je wilde eten of drinken. Bij het ontbijt kreeg ik een beker koffie en bij het avondbrood melk. Dat was het enige drinken dat ik kreeg, behalve soms soep bij het middageten. Het ontbijt was altijd een boterham en pap (een hap dikke rijstebrij of zoiets) maar die at ik niet. . De fysio kwam elke dag en liet me oefeningen doen met de ademhaling. Ze was echt een lieverd net als de longarts.
Vanmorgen had ik zo'n erge heimwee en was in tranen toen de fysio kwam. Zij zei dat de dokter moest komen want dit ging niet goed. We deden eerst de oefeningen en ik kalmeerde weer. Toen de dokter kwam zei ze dat ik wel weg mocht als ik heel voorzichtig was en de komende dagen op de camping bleef zodat ik in de buurt was als het niet goed zou gaan.
En daar was ik dan, terug in de caravan, heerlijk met Freek samen die het ook niet makkelijk had gehad. Hij is erg goed opgevangen door de groep, maar toen die dinsdag de camping verliet en hij moederziel alleen achterbleef was dat wel even 3x slikken. Maar nu gaan we lekker genieten van het weer bij elkaar zijn. We hoeven even nix, en ik kan ook niet veel.