Donderdag 21 april.

Elke ochtend worden we wakker met vogelgezang. Heerlijk.

We gaan maar es de omgeving verkennen op de fiets. Via kleine weggetjes, bergje op, bergje af, belanden we al snel op de doorgaande weg. En hoewel de auto’s met een bocht om ons heen rijden voelt het niet fijn. Dus na een poosje omgekeerd en via de weg richting camping gereden.

‘s Middags gaan we naar het terras voor wifi, want de laptop pakt mijn hotspot niet.

De aardige mevrouw die daar de tafeltjes schoonmaakt vraagt of we iets willen gebruiken. Ze zegt er meteen bij dat dit niet verplicht is op het terras.

“Ah, heb je ijs?” “Bien sûr madame”. Even later krijgen we de kaart, zonder plaatjes.

En dus worden we even later verrast met een flinke ijscoupe. De spulletjes die erop zitten mogen we houden! Een flikkerende smiley op een stokje, een koelkast magneet, een lampje dat kan branden en verkleurt ( sleutelhanger) en nog zo wat. Ik moet wel lachen maar vind het een slecht idee, al die plastic troep. Het lampje geven we aan een klein jongetje, die het prachtig vindt, de koelkastmagneet neem ik mee en de rest laten we liggen.

O mán, ik zit nu wel propvol, en over 2 uur gaan we eten in het restaurant. Herkansing na het vieze afhaal eten.

Het is gezellig druk in het restaurant. De bediening is vriendelijk en loopt zich de benen uit het lijf.

Ik zie de dame van het ijs ook weer hier, en nu bedenk ik of dat misschien Martine is, maar dan vele kilo’s zwaarder. Ik vraag het aan onze serveerster ( die later de oudste dochter (29) van Martine blijkt te zijn) en ja, ze is het.

We eten een heerlijk menu, salade, entrecôte en een kaasplankje toe. En koffie als afsluiting.

Wanneer we afrekenen bij de bar komt Martine naar ons toe. Even enthousiast als altijd. Ze begint zelf over haar gewicht, tijdens Covid cortison gehad, en ja, het eten. Maar Gilles is ook veel dikker geworden, zegt ze meteen. .Die is druk in de keuken dus die zien we nog wel es.