Zondag 12 juni.

Zoals steeds ontbijten we buiten. Freek maakt de vouwfietsen klaar en dan gaan we een stukje via de fietskaart die we gekocht hebben. De Gurken route. Die loopt door heel veel dorpen en kun je dus overal oppakken. De gewone buitenwegen zijn eng om te fietsen, waar je bij ons 80 mag, is dat hier 100. Mensen fietsen hier ook heel veel op de stoep.
We fietsen ongeveer 20 km, halverwege een kopje koffie. Het is 12 uur, en de mensen komen eten. Mannen in het pak met stropdas (niet allemaal), dames met kousen, jurkjes en hakken.
Het is 23°.
We zijn op tijd weer terug, want we hebben met Dagmar en Uwe afgesproken om 14 uur op het kerkhof in Vetschau te zijn. Daar is Ruth, die in februari is gestorven, bijgezet in het graf waar Ingo alweer 13 jaar ligt.
We zijn allemaal pünktlich daar, en lopen naar het graf. Deze begraafplaats heeft de regel dat er altijd iets groens of bloeiends moet staan, dus je komt niet weg met enkel grind of een marmeren plaat.
We praten hoe het allemaal gegaan is. Dagmar en Uwe komen hier elke week, omdat het nog zo kort geleden is én omdat ze de grote groentetuin van Ruth en Ingo hebben. Die is niet te verkopen, alle ouderen zijn te oud en de jonge mensen hebben het te druk.
In de DDR tijd was er haast nix te koop en had bijna iedereen een groentetuin met een hoekje bloemen. Nu is dat uiteraard heel anders geworden, en zo’n tuin is veel werk.
We gaan weer naar de auto en rijden achter Uwe aan naar Burg. Daar drinken we koffie.
Overal mensen met fietsen, voor de ijstent staan ze in de rij…Druk stadje.
Dagmar is zo slim geweest een tafeltje te reserveren ergens.
Het stikt hier van de conditoreien, waar altijd lekker gebak naar je staat te roepen.
Wij nemen allemaal koffie en een ijscoupe.
Dagmar en Uwe gaan de 20e ook naar de Oostzee, in de buurt van Lübeck. Wie weet kunnen we elkaar nog een keer zien daar. We voegen elkaar toe op de what’s app.
Dan nemen we afscheid en gaan ieder een andere kant op.
Freek kijkt ’s avonds voetbal Duitsland-Oekraïne. 2-0.