Vrijdag 8 mei.

We staan vroeg op om op tijd in Bardenas te zijn. Het is een uur rijden en onderweg drinken we natuurlijk koffie. In de zon.
Het natuurpark Bardenas Reales, door de Unesco uitgeroepen tot Biosfeerreservaat, is een halfwoestijn.
Het beslaat 42.500 hectare en erosie heeft aan het landschap bizarre vormen gegeven.
In het noorden zijn er akkers, in het zuiden bossen, en het midden is het spectaculairst.
Het is vergeleken met de Grand Canyon. Hoge vlakten, heuvels en ravijnen. Dit is dan de Europese versie.
We gaan eerst naar het infocentrum waar we een kaart krijgen, en zo zien we dat je er kunt fietsen en autorijden, maar lopen eigenlijk niet. Je rijdt ahw in een rechthoek over onverharde wegen dus heel langzaam. En steeds uitstappen om foto’s te nemen.
We zien heel veel Fransen, en ook heel veel fietsers.
Het landschap is inderdaad bizar. Ravijnen zien we niet echt, maar je kunt ook niet dichtbij komen. Dus veel foto’s blijven een beetje onduidelijk. Maar we vinden het een heel bijzonder iets. We rijden er in anderhalf uur doorheen.
En als er meer wolken komen krijg je het spel van licht en schaduw. Prachtig.
Na het park gaan we ergens een broodje eten. Is de bedoeling.
Maar dan is er het menu van € 10,- 3-gangen, brood, wijn en water. De keus is niet moeilijk.
Eerst worden er een fles water en een fles wijn neergezet, en een mandje heerlijk vers stokbrood. Mijn voorgerecht is een flinke gemengde salade, en Freek krijgt kikkererwten met ham. Daarna allebei een stuk gefrituurde vis met patatjes. En toe een stuk ijs.
Voldaan rijden we naar de camping, maar onderweg kunnen we wel boodschappen doen. De Tom kent het woord supermarkt niet, maar geeft wél Dia. Dat kennen we als supermarkt.
In Tafalla, dus dat is mooi. Daar komen we doorheen.
Maar ach ach, de Tom stuurt ons steeds hoger en in nauwe straatjes. Freek verblikt of verbloost niet, maar ik héb het al niet meer. O, daar kunnen we niet in, o, dan moeten we naar beneden. Daar dan de bocht om, o dat loopt dood. Er is dus helemaal geen winkel!!
Meteen genezen voor de volgende keer! Naar de camping. Daar hebben we Spaanse mensen op ons veld gekregen. Ja, het is vrijdag, dus er zullen nog wel meer volgen.
We gaan in het dorp kijken of daar een winkel is. Met de auto. Maar die parkeren we mooi beneden…Het is weer zo’n nix-te-beleven gehucht.
We zien iets dat supermarkt, bar en zo is. Dicht. We lopen nog wat verder en daar is ook een soort bar. We vragen naar een supermarkt en het blijkt inderdaad dat wat we gezien hebben, de supermarkt is. Om 18 uur weer open.
Het is nu 17 uur. Terug naar de camping. Op de camping is ook van alles, kleine super, bar en restaurant. Zwembad is dicht. Grrr.
Ik vraag in het kantoor (waar de mensen nu binnenstromen) naar een grote supermarkt. 5 km. verderop, in Puente la Reina. Ik krijg een visitekaartje met adres en openingstijden. Service.
Dus rijden we daarheen. Het is een stikgezellig plaatsje, met wat levendigheid en terrasjes. Hier gaan we nog wel es heen. Maar nu eerst de super.
Ja hoor, de Tom brengt ons deze keer keurig voor de deur. En voor hier is het een flinke supermarkt. En met alles wat we willen, en alles ziet er goed en fris uit. De slager…zo hebben we het een poos niet gezien.
We pakken de spullen en rijden terug. Tot het donker wordt arriveren er mensen. En degenen die een caravan hebben ploppen er allemaal een voortent aan. Wij niet.
Maar iedereen heeft ook kids mee, en dat geeft dan wat meer ruimte.