Zondag 26 april.

Het regent als we weggaan om 10 uur. Hier zien ze me niet meer terug, er was gisteren een feest bij het restaurant met een hele troep kinderen die liepen te rennen en te gillen over de camping tot ’s avonds laat.
De weg is goed, de N430 rijden we eindeloos rechtdoor en het wordt al snel droog. De dreigende luchten blijven. Dan slaan we bij Puebla de Rodrigo het witte weggetje CM 4103 in, richting bergen. Het wegdek is afschuwelijk, allemaal geplamuurde stukjes. Smal en bochtig. Met zachtjes rijden gaat het wel, maar moeten we zó 40 km. door de bergen rijden?
Er vliegt een prachtig gekleurd vogeltje vlak langs de auto, later denken we dat het een bijeneter is geweest. Die komen hier voor.
Het is 11 km. naar het eerste dorp, en als we dat gehad hebben wordt de weg opeens breder en…helemaal netjes geasfalteerd! Nooit zo blij geweest met asfalt! Zo zie je maar weer, je weet pas hoe bevoorrecht je bent als je het kwijt bent.
De ingang bij camping Mirador de Cabañeros ziet er een beetje aftands uit, maar dat valt binnen de muur mee. We melden ons in het kantoor/restaurantje (het is nu 13 uur) en dan barst er een hoosbui los! We krijgen allerlei folders want we willen het Parque Nacional Cabañeros bezoeken, waarvan we aan de rand zitten. We kunnen niet naar buiten vanwege de bui dus maar een drankje en een tapasje . De taal is hier Spaans, alleen de receptioniste spreekt een heel klein beetje Engels.
Nu gaan we met de plu naar beneden, een plaatsje uitzoeken. De camping is terrasvormig, en onderaan heb je het mooiste uitzicht. Maar ja, komen we ooit weer naar boven met de caravan? De camping dame zegt dat we dat kunnen, dus kiezen we een plek in de volle zon, die er niet is, en installeren ons.
Niet te geloven, er staan verspreid over de camping nóg 3 Nederlanders. En nix anders.
We kijken op het dorp onder ons, met 2 ooievaarsnesten op de kerktoren en nog meer op andere palen. Ze klepperen...
Later gaat de zon schijnen, heerlijk, maar de wind is fris.
We gaan het dorp een beetje verkennen, heel steil naar beneden en nix te beleven. Het is natuurlijk ook zondag. We zien iets dat een bakker zou kunnen zijn, en in een straatje een supermarktje.
Aan de buitenkant zit een benzinestation, en dan lopen we via die kant weer naar de camping. 2 km. stijgende asfaltweg, en om iedere bocht weer een nieuwe. Ik smoor van de hitte hoewel de zon er maar af en toe is.
Maar dan hebben we toch weer iets gedaan, en hebben we ons koppie thee verdiend.
De rest van de dag is het afwisselend zonnig en regenachtig. Het blijft zo’n beetje bij 13° hangen.