Dat hebben wij weer...

Dat hebben wij weer. 31 mei

Gisteravond om 24 uur maakten we aanstalten om naar bed te gaan. Nog ff naar het toilet en tandenpoetsen. Toen we terugkwamen zat de caravan op slot!! Op de één of andere manier bij het dichtgooien van de deur op slot gegaan. Wat nu? Alles lag in de caravan, ook de reservesleutels in mijn tas. En de telefoon. Alle ramen zaten dicht behalve het keukenraam op een kiertje maar dat is zo beveiligd dat je het van buiten niet kunt openen. En koud!
Daar stonden we, in het schemerdonker en Freek probeerde ten einde raad de scharnieren uit de deur te slopen. Maar daar kwamen alleen beschermingsdopjes af. Bij de garage aan de overkant was uiteraard ook niemand meer aanwezig, dus besloten we om dan maar iemand op de camping te vragen voor ons de campingbaas te bellen.
Freek had kort daarvoor nog iemand bij een hut gezien dus nu maar hopen dat daar iemand was die ons kon verstaan. Ik zag aan het nummerbord dat het Duitsers waren dus kloppen en zachtjes roepen en gelukkig deed mijnheer de deur open. Ze zochten het nummer van de campingbaas op en toen kon ik René bellen. We hadden al bedacht dat we dan maar in een hut moesten slapen maar daar zijn geen dekens. We waren gelukkig nog wel helemaal aangekleed en een vest aan. René zei dat hut 15 dekens had. Alle hutten zijn open met de sleutel aan de buitenkant dus we konden er zó in, toen we hem eenmaal gevonden hadden!
Gelukkig, warme dekbedden en een kussen, meer hadden we niet nodig. De lengte van de dekbedden was niet op Nederlanders berekend, maar allá. We hadden niet zo’n beste nacht en vooral Freek maakte plannen om een gat in het achterraam te maken zodat we het open konden doen en de sleutel pakken. Maar ik zei dat we eerst maar es moesten afwachten wat René aan hulptroepen wist.
Om half 8 vanmorgen worden we wakker. Geen rust meer, maar ook nog niemand op de camping te zien. Dan maar naar de overkant een bakkie koffie halen bij het tankstation. Daar vertellen we het verhaal en vragen we of zij misschien iemand hebben voor hulp.
De shop dame die heel goed Engels spreekt zegt dat René daar woont en vast wakker is ivm. de school voor zijn kids. (Door een briefje op het kantoorraam van de camping hadden wij begrepen dat zij er nooit zijn als het raam dicht zit, maar dat we konden bellen. We snapten dat al niet, want het is een flink huis). De dame pakt de telefoon en belt René! Dan zegt ze dat hij op ons wacht en flipperen we weer naar de overkant. Maar ja, René weet er ook geen raad mee. Maar de mannen bij de garage, dat ook een bergingsbedrijf is, maken wel vaker autodeuren etc. open, volgens René dus we gaan weer naar de overkant. Ja, er is een flink uit de kluiten gewassen monteur die wel wil komen. Na een poosje verschijnt hij. Nadat hij alles bekeken heeft belt hij zijn collega. Samen bekijken ze alles en vragen hoe het dicht zit en hoe het open gaat. De collega friemelt een soort dik stuk ijzerdraad met een oogje door het kiertje in het achterraam en ziet kans het veiligheidsknopje in te drukken. Nu moet tegelijkertijd het hendeltje naar boven gedraaid. Daar heeft ie weer een ánder kabeltje voor. Kráák zegt het raam en er verschijnt een barstje aan de rand. Dat hebben we al ingecalculeerd, het zal wel verzekeringswerk worden. Oei, zeggen de monteurs, want ze werken echt heel voorzichtig.
En waarachtig, met wat duw en trekwerk gaat de hendel omhoog en wordt het raam geopend. Nu vissen ze met het lusje van het staaldraad de sleutel van het haakje en voilá, de deur kan open. Wat zijn we blij! We zullen straks langskomen voor de rekening en we geven de mannen een pak stroopwafels (we zien later in hun shop ook stroopwafels ligen!).
Nu eerst de kachel aan, (het is 7°)warm worden en wat eten. Hierna herneemt het gewone leven zich weer en maken we ons klaar voor vertrek naar Laerdal.
De reis verloopt goed over de E16 met slechte stukken erin en ook wegwerkzaamheden. Wij verbazen ons over de toestand van de weg, aangezien dit DE verbindingsweg is tussen Oslo en Bergen. Maar het is ook absoluut geen grote weg zoals wij gewend zijn. Het is een bergweg met veel bochten en smalle stukken.Veel hobbels zodat we vaak niet harder dan 50-60 kunnen rijden met zo’n caravan die anders gaat stuiteren. Nou ja, we hebben geen haast. Het is 84 km. dus…Als we hoog in de bergen zitten daalt de temperatuur tot 5°. Later wordt het nog 12°. We doen er ongeveer 2 uur over en rond 13 uur arriveren we op camping Laerdal.
Kale camping, op loopafstand van de winkels. Dus lopen we dan ook voor een boodschap.
We halen folders bij de VVV die in het Wilde Zalm museum zit. Nu maken we plannen voor de komende dagen, want hier in de buurt (nou ja) is veel te zien. We willen varen, rijden met de auto en met de trein, naar de gletsjers en bergroutes rijden.
Jullie lezen wel wat er van terecht komt.